Aποτελέσματα Κεφαλαιο 1ο

Γιατί πρέπει να φοβάμαι τόσο πολύ; Είναι κάτι που αγαπάω, είναι το όνειρο της ζωής μου να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία κι όμως μου φαίνεται τόσο δύσκολη η διαδικασία να το ανακοινώσω στην οικογένεια μου αλλά και ταυτόχρονα να τους εξηγήσω τι σημαίνει αυτό για εμένα..Το ξέρω πως θα τους απογοητεύσω ειδικά τον πατέρα μου...πως θα μπορέσω να του πω οτι παρατάω την νομικη και οτι έγινα δεχτή σε μια σχολή δημοσιογραφίας στο Λονδινο;

Το όνειρο του ήταν να με δει κάποια μέρα στο δικηγορικό του γραφείο όταν πια αυτός δεν θα είναι σε θέση να εργάζεται πλέον,έχει δουλέψει πάρα πολύ σκληρά έχει ήδη μια αξιόλογη πελατεία και αυτό σημαίνει πως με περιμένει μια έτοιμη καριέρα χώρις καν να έχω δουλέψει για να την αποκτήσω...και αυτό είναι κατί  που όσο το σκέφτομαι με τρελαίνει,το ξέρω πως είναι καλή ευκαιρία και είμαι τρελή που δεν θέλω να ασχολήθω αλλά η ιδέα πως όλα είναι έτοιμα και το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τελείωσω τις σπουδές μου και επειτα να εγκατασταθώ στο γραφείο του με κάνει να νιώθω ...άχρηστη...ήδη μου εχουν αγοράσει σπίτι,αυτοκίνητο και εννοείται πως δεν με αφήνουν να εργαστώ με την δικαιολογία πως η προτεραιότητα μου αυτή τη στιγμή είναι η σχολή  ομως θέλω να προσπαθήσω  μόνη μου,θέλω να περάσω όλη αυτή τη θύελλα συνεσθημάτων... θέλω να σπουδάζω και να δουλευω ταυτόχρονα...να έχω ένα μικρό σπίτι που θα είναι ο προσωπικός μου παράδεισσος,και κάθε πρώτη του μήνα να κρύβομαι απο τον σπιτονοικοκύρη μου γιάτι τα λέφτα του μήνα τα έδωσα να πάρω την τέλεια μπλούζα που είδα καθώς πηγαινα για δούλεια και τώρα δεν έχω λεφτα να του πληρώσω το νοικι...τόσο μικρές  που φανταζουν αυτες οι στιγμές αλλά νιώθω μια μεγάλη επιθυμία να τις ζήσω...

«Ωχ  αργησα..να παρει!»   έχω  να συναντηθώ με την Αναστασία...η καλύτερη φίλη που μπορούσε να μου τύχει...ήταν πιο ψηλή απο εμένα και είχε πάντα τα μακρία μαύρα μαλλία της πιασμένα σε μία καλοσχηματισμένη αλογούρα πάντα ήταν ωραία βαμμένη και το ντυσιμό της πάντα αξιοπρόσεχτο,από την αλλή μερια έγω πάντα είμαι πίο συμμαζεμενη πάντα έχω τα μαλλία μου να ρίχνονται μέχρι κάτω τη μέση μου και βαφόμαι πάντα πολύ διακριτικά,όσο για τα ρούχα μου ποτέ δεν είχα ένα συγκεκριμένο μοτίβο,φοράω με ότι νιώθω άνετα και με ότι μου πάει.Κατά ένα περίεργο τρόπο ήμαστε τόσο διαφορετικές και ταυτόχρονα τόσο ίδιες ...ήμαστε απο το δήμοτικο μαζί κι όμως ποτέ δεν έχω νιώσει ότι η παρουσιά της είναι κουραστική ή οτι το πέρασμα των χρόνων θα μας άλλαξει και θα αναγκαζόμασταν να διακόψουμε την φιλία μας...ίσα-ίσα έχει γίνει ένα αναπόσταστο κομμάτι στη ζώη μου και δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα από αυτήν χωρίς να της μιλήσω ή να την δω... και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ακόμη δεν είμαι σίγουρη όσο αφορά τη σχολή στο Λονδίνο...έχω βέβαια χρόνο να το σκεφτώ προς το παρόν θέλω να μιλήσω μαζι της,με ηρεμεί και πάντα με κάνει να ξεχνιέμαι από τα προβλήματα μου...!

« αργησα;;;;» μα τι ρωταω αυτο το ξερω ήδη...ειδα το ειρωνικο εκνευριστικο γελιο της Αναστασιας και καταλαβα πως μαλλον αργησα πολυ «μόνο 20 λεπτά» «γαμωτο! Δεν ήθελα να σε κάνω να περιμένεις τόσο με πήρε ο ύπνος και ...» «Σκάσε Αννετα! Ηρθαν;»    «ποια;» ήξερα σε τι αναφερόταν αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σύζητήσω μαζί της «ελα τωρα που δε καταλαβες...τα αποτελεσματα» ήθελα να κερδίσω χρόνο και έτσι έκανα νόημα στην σερβιτόρα να πλησιάσει «μπορώ να έχω ένα φυσικό χύμο;» η κοπελα εγνεψε ευγενικά και απομακρύνθηκε,εστρεψα την προσοχη μου στην αναστασια «ναι ηρθαν σημερα»    ένιωσα το δυνατο της βλεμμα να με καίει  «καιιιι;;;; ελα πες μου! Μη με κρατας αλλο σε αγωνια!»   «με δεχτηκαν για το επομενο ετος»  «το ήξερα! Στο ελεγααα! Χαχα! Πόσο χαιρομαιιι! Ελα εδω να σε αγκαλιασω χαζο μου» παγωσα στη θεση μου δεν ηξερα πως να της τι πω ήξερα πως υποστηρίζει τόσο πολύ αυτό που αγαπάω και θα αντιδρούσε σε αυτό που θα έλεγα μολις τώρα «Αναστασια........δεν ξερω αν θα παω» με κοιταξε με ενα βλεμα απελπισιας και παγωσα «για ξανα πες το αυτο και κοιταμε στα ματια»  «Αναστασία είναι δυσκολα τ πραγματα..πως θα το πω στους δικους μου...πως θα σε αφήσω..και επίσης πως θα μείνω μακρια απο τον Αρη....μόνο που το σκέφτομαι φοβάμαι...ειναι μεγάλο βήμα και δε θέλω να το κανω αν δεν έχω εσας δίπλα μου...» την είδα να σηκώνεται και ήρθε και κάθησε δίπλα μου ένιωσα το χέρι της να με χαιδεύει τα μαλλια σήκωσα το κεφάλι μου να την δω «Ακου με εδω μικρη...ποτε σε αφησα μονη σου;» «ποτε»  «και τι σε κανει να πιστευεις πως θα το κανω τωρα;κοιτα να δεις εχω περασει 10 χρονια διπλα σου και αν ξερω κατι πολυ καλα αυτο ειναι η αγαπη σου για την δημοσιογραφια..ειναι μεγαλη ευκαιρια μην την πετας ετσι απλα...»  «πως θα το πω στους δικους μου; Θα τον απογοητευσω τον πατερα μου και το ξερεις πολυ καλα οτι περιμένει πολλα απο εμενα....και είναι και ο Αρης,τόσα χρονια ήμαστε μαζι πως μπορω να τον αφησω;»  ηρθε η κοπελα με το χυμο μου την ευχαριστησα και εφυγε.πηρα στα χερια μου το χυμο και αρχισα να παιζω με το καλαμακι  « θα τους το πεις οπως το λες τωρα σε εμενα...δεν εκανες ποτε προσπαθεια να τους το πεις...δεν μπορεις να ξερεις πως θα αντιδρασουν...το ξερω θα στεναχωρεθουν που θα αφησεις την νομικη αλλα μπορει και να το δεχτουν,κανε μια προσπαθεια τουλαχιστον..σε παρακαλω το χρωστας στον εαυτο σου...και να παρει ο διαολος 20 χρονων εισαι δεν γινεται να σου καθοριζουν συνεχεια τη ζωη..!» το ήξερα πως είχε δίκιο εκτος του ότι σπουδαζα κατι που δεν ήθελα οι γονεις μου είχαν την ταση να ελέγχουν τα παντα σε σχέση με εμένα, εννοειται πως το διαμέρισμα που μου αγόρασαν δεν το διαλεξα εγω όπως επισης και το αυτοκίνητο...ποτέ δεν είπα τη γνώμη μου για το σχολείο που θα ήθελα να πάω ουτε διάλεξα χομπυ που θα ηθελα να ασχοληθω εκτος σχολειου...μονο ενα πραγμα δεν τους αφησα να διαλεξουν για εμενα και ειμαι πολυ τυχερη και χαρουμενη για αυτο...τον Αρη...Η φώνη της Αναστασιας με εβγαλε απο τις σκεψεις μου «όσο για τον Άρη θα σε καταλαβει...ξέρει οτι αυτό ειναι το όνειρο σου και έχετε μια τόσο ιδιαίτερη σχέση που η απόσταση δεν θα είναι μεγάλο πρόβλημα» όχι,όχι πως είναι δυνατόν;;; ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό πως η σχολή στο Λονδίνο θα έμπαινε εμπόδιο στη σχέση μας..πως γίνεται να είμαι τόσο αφελής;;; για το μόνο που φοβόμουν ήταν οτι θα μου λείπει και πως μακριά του δεν θα άντεχα...είναι δύσκολο να το εξηγήσω όμως ο Άρης με ολοκλήρωνε,μαζί του ενιωθα πως μπορώ να κάνω τα πάντα-τον έχω στην αγκαλία μου και νιώθω ότι αγκαλίαζω όλο τον κόσμο,ότι όλος ο κόσμος είναι κλεισμένος στις παλάμες μου και μπορώ να τον πλάσω-να τον αλλάζω και να τον κάνω καλύτερο..μπορεί αυτό να βέβαια να συμβαίνει επειδή ο Άρης για εμένα είναι όλος ο κόσμος μου..όμως αυτό που είπε η Αναστασία με έβαλε σε άσχημα μονοπάτια.Μπορεί ο Άρης να με αγαπάει και έχουμε αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο αλλά αυτό δε σήμαινει πως θα κάνει τέτοια υποχώρηση και θα με περιμένει για δύο ολόκληρα χρόνια...η Αναστασια που προφανώς κατάλαβε τι περνούσε απο το μυαλό μου έκανε μια μεγάλη αγκαλία λεγοντάς μου «όλα καλά θα πάνε!μην μου είσαι έτσι...! και έχεις ακόμη κάποιους μήνες-οχι για να σκεφτείς αν θα πας αλλά για να τους το ανακοινώσεις...και να ξέρεις δεν σηκώνω αρνήση πάνω σε αυτό θέμα» της χαμογέλασα και προσπάθησα να ηρεμήσω.. «θα έρθεις να κοιμηθούμε μάζι σήμερα;»  «Αννέτα...είσαι σίγουρη ότι θέλεις έμενα όλο το βράδυ να βλέπουμε ταινίες και να τρώμε τσίπς;..νομίζω πως καλύτερη παρέα θα ήταν-» την προλαβα  «ο Άρης!» γελασαμε ταυτόχρονα και οι δύο-πληρώσαμε και ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας...