Κολέγιο του έρωτα κεφ 1ο

«Ρόζαλι,που εείναι οι γραβάτες μου;» την ρώτησα ενώ έτρεχα σαν τυφώνας  μέσα στο σπίτι για να ετοιμαστώ..Είχε περάσει μια βδομάδα από τότε που μετακομίσαμε στο Μανχάταν και δεν είχαμε τακτοποιήσει εντελώς το σπίτι,ακόμη υπήρχαν κούτες ακουμπισμένες από εδώ κι από εκεί και δεν είχαμε βολέψει καν τα έπιπλα.Βέβαια ήταν ένα γεγονός το οποίο δεν με ευχαριστούσε ιδιαίτερα,ήταν ένα βιαστικό βήμα και ουσιαστικά μας άλλαξε όλη τη ζωή αφού αφήσαμε πίσω πρόσωπα και πράγματα που αγαπάμε,για εμένα ήταν πιο εύκολο αφού οι γονείς μου με είχαν αφήσει εδώ και λίγα χρόνια οπότε τα άτομα που θα είχα να στερηθώ ήταν η αγαπημένη μου θεία Έσμι και ο καλύτερος μου φίλος ο Έμετ,για την Ρόζαλι όμως που άφησε τον πατέρα της Ελεαζάρ και την μητέρα της Κάθριν όπως και την δουλειά της στο ωδείο την οποία λάτρευε ήταν κάτι πολύ δύσκολο.Το βλέπω κάθε πρωί που ανοίγει με κόπο τα μάτια της,το βλέμμα της με κοιτάει βαθιά μέσα στα δικά μου μάτια και είναι σαν να  με παρακαλάει να γυρίσουμε πίσω όμως ποτέ δεν το ξεστομίζει γιατί ξέρει πως η δουλεία που μου προσφέρθηκε από το ιδιωτικό κολέγιο είναι πολύ σπουδαία και ταυτόχρονα ο μισθός είναι τόσο υψηλός που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να αρνηθώ. Η Ρόζαλι έχει κάνει πολλά για εμένα,μου στάθηκε στο θάνατο των γονιών μου,όπως επίσης και στις δύσκολες στιγμές που περνούσε η θεία μου με κάποια προβλήματα υγείας που την βασάνιζαν παλιότερα.Ήταν ένα στήριγμα για εμένα που πάντα το είχα ανάγκη,δεν μπορώ να πω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της,ούτε πως ο πόθος μου κυριεύει το μυαλό μου,και αυτό είναι κάτι ανεξήγητο διότι η Ρόζαλι μπορεί να κολάσει για άγιο,όμως εγώ έβλεπα άλλα πράγματα για αυτήν,η καλοσύνη της και η αφοσίωση της ήταν κάτι που με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή,βέβαια είχε και κάποια εγωιστική πλευρά και μια ιδιαίτερη ζήλια που όταν έβγαιναν στην επιφάνεια γινόταν ανυπόφορη,αλλά αυτό ήταν τίποτα μπροστά σε όσα έχει κάνει για εμένα.Την αγαπούσα περισσότερο σαν αδερφή μου αλλά ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να της το πω γιατί ξέρω πόσο θα πλήγωνα τα αισθήματα της και πάνω από όλα ξέρω πως θα με μισούσε,και αυτό δεν το ήθελα,την είχα ανάγκη να είναι μέσα στη ζωή μου,είχε γίνει μια γλυκιά συνήθεια που δεν ήθελα να την χάσω. «Στην κούτα που γράφει το όνομα σου..» την άκουσα να φωνάζει.Περπάτησα μέχρι το δωμάτιο που σε λίγο καιρό θα μεταμορφωνόταν στην κρεβατοκάμαρα μας,όμως προσωρινά υπήρχε μόνο ένα κρεβάτι και γύρω-γύρω σε αταίριαστη σειρά κούτες...Άρχισα να ψάχνω την κούτα και μόλις την βρήκα τράβηξα τις γραβάτες από μέσα «τι λες; Την μαύρη ή την μπλε;» την ρώτησα και καθώς ήταν ακόμη γυμνή πάνω στο κρεβάτι με ένα σεντόνι στην απόχρωση του κόκκινου τυλιγμένο γύρω από το κορμί της γύρισε το κεφάλι ανεμίζοντας την ξανθιά χέτι της από την άλλη πλευρά και με κοίταξε «Την μαύρη..» μου είπε και έκλεισε για άλλη μια φορά τα μάτια της.Άρχισα νευρικά να δένω την γραβάτα αλλά δεν τα κατάφερα,το άγχος για την σημερινή μέρα είχε αρχίσει σιγά σιγά να με αιχμαλωτίζει «άστο σε εμένα..» άκουσα την Ρόζαλι ακριβώς από πίσω μου τυλιγμένη ακόμη με το κατακόκκινο σεντόνι και ανακουφίστηκα που ήρθε να με βοηθήσει «Έντουαρντ,σε παρακαλώ ηρέμησε,θα πάθεις και τίποτα..» μου είπε με στοργή καθώς τελείωνε με την γραβάτα «Έχω πολύ άγχος Ρόζαλι,πρώτη φορά θα αρχίσω διδασκαλία,σε μια κανονική αίθουσα με μαθητές που πρέπει να τους περάσω γνώσεις,έχω συνηθίσει μόνο με τα ιδιαίτερα που έκανα σε παιδιά,και εκεί και δεν τους δίδασκα,τους βοηθούσα να κατανοήσουν καλύτερα αυτά που ήδη ήξεραν» οι λέξεις βγήκαν σαν χείμαρρος μέσα από το στόμα μου,είχα τόσο ανάγκη να πω ποιος ήταν ο πραγματικός μου φόβος,γιατί δεν με ένοιαζε ούτε η αλλαγή του εργασιακού μου χώρου,ούτε οι νέοι μου συνάδελφοι,τα νέα εργασιακά μου καθήκοντα με απασχολούσαν,δεν θέλω να αποτύχω,και επίσης δεν θέλω να απογοητεύσω τον φίλο μου τον Τζάσπερ ο οποίος φρόντισε να κάνει μια πολύ καλή σύσταση στα στελέχη του κολεγίου και σε συνδυασμό με τον παλιό καθηγητή της λογοτεχνίας  του σχολείου ο οποίος βγήκε σε σύνταξη κατάφερα να κερδίσω την θέση. «Έντουαρντ,αγαπάς τόσο πολύ αυτό που κάνεις,και εσύ ότι αγαπάς του φέρεσαι ανάλογα,το ξέρω ότι θα τα καταφέρεις,έχεις μεταδοτικότητα και αυτό σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας σου θα κάνει θαύματα στα μυαλά των μικρών κακομαθημένων εφήβων..» την άκουσα να λέει και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη μου «Σε ευχαριστώ...»  κατάφερα να πω και έσυρα το χέρι μου να ακουμπήσει το μαλακό μάγουλό της.

Έφυγα από το σπίτι και άρχισα να περπατάω στους μεγάλους ,με τα επιβλητικά κτήρια δρόμους του Μανχάταν.Είχα φροντίσει το σπίτι στο οποίο θα μέναμε να είναι κοντά στο κολέγιο μέχρι να μάθουμε εγώ και η Ρόζαλι τους δρόμους,και έπειτα αν το επιθυμούσαμε να βρίσκαμε κάποιο σπίτι μεγαλύτερο και σε άλλη τοποθεσία.Δίχως να το καταλάβω τα πόδια μου με έφεραν μπροστά στο μεγάλο και θαυμάσιο κτήριο.Στάθηκα λιγάκι έξω,η ματιά μου πέρασε πάνω από στην μεγάλη πινακίδα που με κεφαλαία και σκούρα γράμματα έγραφε knowledge and education college, πέρασα τη μεγάλη καλοσχεδιασμένη σιδερένια πόρτα στο χρώμα του μαύρου και ένα μονοπάτι βρέθηκε μπροστά μου που οδηγούσε στην είσοδο του κτηρίου άφου πρώτα έκανε ένα κύκλο από ένα εντυπωσιακό συντριβάνι. Από τα αριστερά υπήρχε ένα καταπράσινο γρασίδι και πολλοί από τους μαθητές καθόντουσαν στο ύπαιθρο, μιλώντας  για την νέα σχολική χρονιά και απολαμβάνοντας τον καλό καιρό που είχε σήμερα,και από την δεξιά μεριά ένα μεγάλος χώρος που τον χρησιμοποιούσαν σαν πάρκινγκ και ήδη υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα στη σείρα  που είχα μπει πριν λίγες μέρες για να κανονίσω τις λεπτομέρειες και να υπογράψω το συμβόλαιο ενός έτους,μου τράβηξαν την προσοχή οι τοίχοι,βαμμένοι με ένα γλυκό,αλλά ταυτόχρονα αυστηρό σαμπανί χρώμα χάριζαν στο χώρο αρμονία και ισορροπία,πάνω τους είχαν κρεμασμένες φωτογραφίες από τα στελέχη του κολεγίου,και απόφοιτους από διάφορες χρονιές,όπως επίσης φωτογραφίες και επαίνους από αθλητικές εκδηλώσεις που έπαιρνε μέρος το σχολείο. Άρχισα να προχωράω στο διάδρομο και βρέθηκα στην αίθουσα των καθηγητών.Ένας τεράστιος χώρος στο χρώμα του κίτρινου,με γραφεία κατάλληλα εξοπλισμένα από υπολογιστές εκτυπωτές και ότι άλλο είναι χρήσιμο,το ένα απομακρυσμένο από το άλλο ώστε ο κάθε καθηγητής να δουλεύει με την ησυχία του.Στο βάθος υπήρχε μια πολύ ωραία γωνίτσα,ένα κουζινάκι,με μηχανή του καφέ,κεκάκια για πρωινό και ένα μεγάλο δίφυλλο ψυγείο για να συντηρούνται κάποια τρόφιμα και τα νερά των καθηγητών. Βημάτισα αργά ανάμεσα στα γραφεία για να βρω το δικό μου,είδα το καρτελάκι πάνω σε ένα γραφείο που με καλλιτεχνικά γράμματα έγραφε ‘’εντουαρντ μεισεν΄΄ πλησίασα κι άλλο και με τα δάχτυλα μου χάιδεψα την άκρη του σκούρου καφέ ξύλου και ένιωσα μια ζεστασιά να με γεμίζει. «Πως σου φαίνεται;» άκουσα μια φωνή πίσω μου και πετάχτηκα όρθιος «Τζασπέρ,με τρόμαξες!» του είπα και πλησίασα να τον αγκαλιάσω «Καλως ήρθες» μου είπε και ανταπέδωσε την αγκαλιά «Σε ευχαριστώ...» του είπα και ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του «για όλα..» συμπλήρωσα και του χαμογέλασα «Δεν χρειάζεται Έντουαρντ,το ξέρεις άλλωστε δεν το έκανα επειδή ήμαστε φίλοι,αξίζεις αυτή τη θέση όσο τίποτα άλλο,το σχολείο έχει ανάγκη για καθηγητές σαν εσένα..» μου είπε και πριν το καταλάβω αρχίσαμε να περπατάμε προς την έξοδο «Λοιπόν Έντουαρντ,υπάρχουν κάποια πραγματάκια που πρέπει να σου πω για το σχολείο,να σου εξηγήσω λίγο τους κανόνες» μου είπε και άρχισε να γελάει με τον χαζό χαρακτηρισμό του «τι εννοείς;» τον ρώτησα και πλέον είχαμε βρεθεί έξω από το κτήριο,στο χώρο που όλοι οι μαθητές χασκογελούσαν και φώναζαν.Πήγαμε πιο πέρα στην άκρη του κτηρίου για να αποφύγουμε την φασαρία «Κοίτα Έντουαρντ,είναι ένα σοβαρό σχολείο,όμως πάντα πρέπει να θυμάσαι πως είναι ιδιωτικό,και ξέρεις τι σημαίνει αυτό,ότι και να γίνει οι μαθητές είναι που κάνουν κουμάντο εδώ μέσα» μόλις τον άκουσα μπερδεύτηκα λίγο από τα λόγια του όμως σύντομα κατάλαβα τι προσπαθούσε να μου πει «Τζάσπερ,έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι δίκαιος,δεν πρόκειται να μοιράσω χαρισματικούς βαθμούς σε κανέναν,όποιος μαθητής έχει κάποιο πρόβλημα με τα μαθήματα πολύ ευχαριστώς να τον βοηθήσω και εκτός διδακτικής ώρας,όμως την αχαριστία δεν την επιβραβεύω» του είπα με ένα τόνο επιβλητικό χωρίς να του αφήσω την αίσθηση πως θα μπορούσε να με μεταπείσει «Όχι Έντουαρντ,δεν κατάλαβες,δεν εννοούσα αυτό,στο θέμα βαθμών δεν έχεις κανένα όριο,άλλωστε αυτό είναι που κάνει το κολέγιο να ξεχωρίζει από όλα τα αλλά της Αμερικής,οι γονείς των μαθητών δεν πληρώνουν τους βαθμούς,παρά μόνο τους καλύτερους χώρους εγκαταστάσεις,τα κατάλληλα εξοπλισμένα εργαστήρια για την πρακτική των μαθητών,και την άριστη καθαριότητα του σχολείου,αυτό στο υπογράφω εγώ ο ίδιος,αλλού ήθελα να καταλήξω,πρέπει να προσέχουμε πολύ την συμπεριφορά μας απέναντι στους μαθητές, ειδικά εγώ,εσύ και η καθηγήτρια Άλις Μπράντον που ήμαστε οι νεότεροι και μετά ο κύριος Καρλάιλ Κάλλεν που είναι λίγο μεγαλύτερος..Ξέρεις οι μεγαλύτεροι καθηγητές όντας περισσότερα χρόνια στο επάγγελμα και στο κολέγιο έχουν μάθει με υπομονή να διαχειρίζονται τους κατά κάποιο τρόπο κακομαθημένους μαθητές, πρέπει να προσέχεις πολύ τον τρόπο  που θα κάνεις την παρατήρηση σου,να μην βγαίνεις εκτός ελέγχο από την οργή σου, αλλά να μην σε περάσουν και για μαλακό γιατί μετά δεν θα μαζεύονται» άκουγα τον Τζάσπερ να μιλάει και τότε φούσκωσε το άγχος μέσα στο στήθος μου με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πάρω ανάσα,ήταν πράγματα γνωστά για εμένα και πάντα τα εφάρμοζα σε οποιοδήποτε φροντιστήριο ή ιδιαίτερο έκανα με μαθητές,όμως τώρα καθώς τα άκουγα από τον παλιό μου φίλο φοβήθηκα πως μπορεί να μη τα καταφέρω. «Τζάσπερ αν και τα ξέρω αυτά ήδη σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και την ενημέρωση,μήπως υπάρχει και κάτι άλλο που θα πρέπει να ξέρω;» τον ρώτησα και έστρεψα όλη την προσοχή μου σε αυτόν «Μέτα είναι μικρές λεπτομέρειες Έντουαρντ που θα μπορέσεις να τις μάθεις με το καιρό,όπως παραδείγματος χάρη δεν καπνίζουμε στο χώρο της αυλής,όπου ήμαστε σε κοινή θέα στα μάτια των μαθητών,υπάρχει ένας χώρος στην πίσω μερία του κτηρίου όπου είναι ειδικά φτιαγμένους για εμάς τους καθηγητές,να θυμάσαι απαγορεύεται να μπαίνουμε στις τουαλέτες των μαθητών, επίσης υπάρχουν κάποιοι διάδρομοι που είναι μόνο για κορίτσια,και κάποιοι άλλοι που είναι μόνο για αγόρια, έπειτα από σκέψη των καθηγητών και του συμβουλίου αποφασίσαμε στη μερία που είναι τα αποδυτήρια των αγοριών να απαγορεύονται τα κορίτσια,και στη μερία  που είναι τα αποδυτήρια των κοριτσιών απαγορεύονται τα αγόρια,έτσι αποφεύγουμε τυχόν ατυχήματα,και περίεργες συναντήσεις..» άκουγα τον Τζάσπερ να φλυαρεί και το βλέμμα μου πλανήθηκε στο χώρο. Είδα μια κοντούλα πανέμορφη κοπέλα,με αγκαθωτά μαλλιά να πετάγονται σαν στεφάνι γύρω από το πρόσωπο της να μας πλησιάζει,μου χαμογέλασε και έκλεισε τα μάτια του Τζάσπερ «Άλις;» είπε εκείνος καθώς σκάλιζε την περιοχή των ματιών του,αγγίζοντας εξεταστικά τα χέρια της μικρής δεσποινίδας «Πάντα με καταλαβαίνεις» του είπε αυτή χαμογελώντας και γύρισε το πρόσωπο της σε εμένα «Ναι υποθέσω πως είσαι ο Έντουαρντ Κάλλεν;» με ρώτησε και ένα ζεστό χαμόγελο σχηματίστηκε στο γλυκό πρόσωπό της  «Ναι,και εσύ η Άλις Μράντον..» είπα συμπερασματικά και έτεινα το χέρι μου για χειραψία,το έσμπρωξε και όρμησε για μια θερμή αγκαλιά «Επιτέλους ακόμη ένας συνομήλικος,είχα βαρεθεί μόνο με τον Τζάσπερ και το Καραλαιλ» την άκουσα να λέει καθώς με ελευθέρωνε «Γιατί πόσο μεγάλοι είναι οι υπόλοιποι καθηγητές;» ρώτησα απευθυνόμενος και στους δύο και περίμενα μια απάντηση «ας πούμε πως έχουν ξεχάσει να πεθάνουν..» είπε η Άλις Μπράντον και έκανε μια γκριμάτσα με το πρόσωπο της «Μην την ακούς Έντουαρντ,είναι λίγο υπερβολική, όλοι είναι πάνω από σαράντα,δλδ μας ρίχνουν δέκα πέντε  χρόνια,εκτός του Καρλάιλ που είναι τριάντα δύο αλλά δεν του φαίνεται,είναι πολύ ζωντανός άνθρωπος και πάρα πολύ ωραίος άνδρας» συμπλήρωσε ο Τζάσπερ και κούνησα το κεφάλι μου θετικά ως σημάδι πως κατάλαβα τι ήθελαν να πουν «Τι καλά!» αναφώνησε η Άλις Μπράντον «Τώρα θα έχω τρεις άντρες να με προσέχουν» ολοκλήρωσε την πρόταση της,μας έπιασε αγκαζέ τον έναν από την μια μεριά,τον άλλον από την άλλη και μας οδήγησε στην είσοδο του κτηρίου «που πάμε;» ρώτησα και γύρισα να τους κοιτάξω «μπορστά στην πόρτα,είναι καλό να ελέγχουμε την αυλή μέχρι να γίνει η συγκέντρωση για το καλωσόρισμα των μαθητών της πρώτης τάξης και την κατανομή των υπολοίπων σε αίθουσες» με ενημέρωσε ο Τζάσπερ και αρχίσαμε να προχωράμε γρήγορα «Άλις δεν σε ρώτησα,σε πιο τομέα είσαι καθηγήτρια;»  την ρώτησα καθώς φτάσαμε νιώθοντας τύψεις που δεν είχα ενδιαφερθεί να μάθω τόση ώρα «Καθηγήτρια μουσικής» την άκουσα να λέει και το πρόσωπο της φωτίστηκε,μάλλον είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη μουσική «Υπέροχα,ξέρεις η κοπέλα μου είναι πιανίστρια» σκέφτηκα να μοιραστώ μια προσωπική πληροφορία άλλωστε η Άλις ήταν τόσο φιλικός χαρακτήρας που ήδη ένιωθα άνετα να συζητάω μαζί της «Αλήθεια; Πολύ θα ήθελα να την γνωρίσω!» αναφώνησε και άρχισε να χοροπηδάει «Θα την λατρέψεις Άλις, η Ρόζαλι είναι πολύ ζεστός άνθρωπος, ο Έντουαρτ έχει ένα θησαυρό στο πλάι του» είπε ο  Τζάσπερ και ακούμπησε τον ώμο μου φιλικά «Μόλις τακτοποιήσουμε λίγο το σπίτι θα σας καλέσω ένα βράδυ,πιστεύω πως θα περάσουμε καλά..» είπα και χαμογέλασα και στους δύο «Αηδίες! Είμαι σίγουρη πως η Ρόζαλι θέλει μια φίλη δίπλα της και επίσης λίγη βοήθεια για να οργανώσει το σπίτι,θέλω να την γνωρίσω σύντομα!» είπε η Άλις πεισματικά και ένα παρακαλητό έκανε την εμφάνιση του μέσα από το βλέμμα της «όπως επιθυμείς,πάντως η πρόταση για φαγητό ισχύει ακόμη» δήλωσα και γύρισα πάλι να εξετάσω το χώρο γύρω μου. Ο Τζάσπερ και η Άλις συνέχισαν να φλυαρούν για το νέο πρόγραμμα μαθημάτων και για τους καινούργιους μαθητές,ένω εγώ προσπαθούσα να παρατηρήσω τους μαθητές και να κρατήσω κάποια πρόσωπα στο μυαλό μου «Παιδιά συγνώμη,πάω μέσα να ειδοποιήσω τους υπόλοιπους να μαζευτούν σιγά σιγά» μας είπε η Άλις και με χορευτικά βήματα χάθηκε μέσα στο κτήριο. Την ίδια στιγμή ένα μεγάλο μαύρο τζιπ σταμάτησε μπροστά στην είσοδο,κατέβηκε ο οδηγός και στην συνέχεια άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Ένα λεπτό πόδι  με την πατούσα τυλιγμένη από μια μαύρη σατέν γόβα στιλέτο έκανε την εμφάνιση του και ακούμπησε απαλά στο πεζόδρομο,το δεύτερο πόδι αντέγραψε την κίνηση του άλλου και τότε φάνηκαν μπροστά μου δύο καλοσχηματισμένα με λευκό,σαν βελούδο δέρμα πόδια. Σήκωσα το βλέμμα μου αργά εξετάζοντας το σώμα που πλέον είχε βγει από το αυτοκίνητο και βημάτιζε προς το μέρος μου.Ένα μαύρο φόρεμα κάλυπτε της απαλές γοητευτικές καμπύλες της,και τόνιζε με ένα βαθύ ντεκολτέ το πλούσιο στήθος της. ‘’Όχι Έντουαρντ,σήκωσε το κεφάλι,μη κοιτάς εκεί’’ είπα από μέσα μου και απότομα σήκωσα το κεφάλι και αντίκρισα τα καυτά σοκολατί μάτια της,την ώρα που έδιωχνε τις καστανές τούφες από το πρόσωπο της. Τα βήματα της αργά και σταθερά, και η μέση της να λικνίζεται με χάρη δεξιά κι αριστερά, χαμογελούσε σε όποιον την χαιρετούσε ή έστελνε φιλία με το χέρι της. Ανέβηκε τα σκαλιά προσεχτικά και όσο πλησίαζε,ένιωθα μια ενόχληση ανάμεσα στα πόδια μου ‘’Σκέψου κάτι άλλο Έντουαρντ,σκέψου τα μανιτάρια που σιχένεσαι’’ άκουσα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου και συνήλθα κάπως από τον υπνωτισμό μου «Γεία σας κύριε Γουίτλοκ» η αισθησιακή φωνή της αντήχησε στα αυτιά μου και ένιωσα ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί «Γεια σου Μπέλλα» της είπε ξερά ο Τζάσπερ και γύρισε το κεφάλι του αλλού. Το επικίνδυνο βλέμμα της χάθηκε για άλλη μια φορά μέσα στο δικό μου,δάγκωσε τα χείλη της την ώρα που ένα πονηρό χαμόγελο είχε κάνει την εμφάνιση του και καθώς πήγε να με προσπεράσει ο ώμος της σκούντηξε απαλά τον δικό μου και ένιωσα την δυνατή της ανάσα να χαϊδεύει το μάγουλο..Ένα τρέμουλο τύλιξε όλο μου το κορμί και άλλαξα τη στάση του σώματος μου για να μην το καταλάβει κανένας,γύρισα να κοιτάξω πίσω μου να δω αν είχε φύγει και μόλις βεβαιώθηκα πως είχε χαθεί από το οπτικό μου πεδίο έστρεψα την προσοχή μου στον Τζάσπερ «Ποια είναι αυτή;» τον ρώτησα με εμφανή περιέργεια και περίμενα με αγωνία να συλλέξω πληροφορίες «αυτή Έντουαρτ είναι ο τελευταίος και πιο σημαντικός κανόνας, μει-νε  μα-κρι-α  της!» μου είπε με σοβαρό τόνο και γύρισα να τον κοιτάξω «Δεν σε καταλαβαίνω..» του είπα φανερά παραξενεμένος «Έντουαρντ μιλάω σοβαρά,αυτή η γυναίκα είναι ο διάβολος προσωποποιημένος ..μακριά της» άκουγα τα λόγια του Τζάσπερ όμως δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα,μιλούσε γενικά –αόριστα και η υπομονή μου είχε αρχίσει να λιγοστεύει «Τζάσπερ,μίλα καθαρά» απέτησε και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια «Λοιπόν είναι η Ιζαμπέλλα Σουαν, ο προπάππος της ήταν από τους πρώτες ιδρυτές του κολεγίου, ο Αντρές Σουάν, είχε ένα όραμα,να κάνει ένα ιδιωτικό κολέγιο θηλέων,με το πέρασμα του χρόνου έγιναν αλλαγές στη διοίκηση του κολεγίου,η κατοχή του πέρασε σε μετόχους και στελέχη,και ένα από τα μεγαλύτερα στελέχη είναι μέχρι και σήμερα ο πατέρας της ο Τσάρλι Σουάν,που πιστεύω ότι τον έχεις ακουστά,είναι ο μεγαλοδικηγόρος του Μανχάταν,έγιναν πολλές αλλαγές από τότε,ανακαινίσεις του σχολείου που οδήγησαν στην ανάγκη για περισσότερα έσοδα και τότε το κολέγιο ήταν πλέον ανοιχτό να δεχθεί και αγόρια,όπου έτσι λειτουργεί το σύστημα μέχρι σήμερα...»

  «κάλες όλες αυτές οι ιστορικές αναδρομές αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει αυτό με την Μπέλα..»

«Κοίτα Έντουαρντ,γενικά οι γυναίκες από την οικογένεια Σουαν,είναι,πως να το πω, αράχνες, έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο να κατακτάνε αυτό που θέλουν,μη ξεχνάς πως είναι όλες σε μια πολύ καλή οικογενειακή κατάσταση και είναι σε μεγάλο βαθμό κακομαθημένες, οπότε δύσκολα μπορούν να κρατηθούν μακριά από αυτό που θέλουν,έχουν τρομερό πείσμα και πραγματικά το όχι,ακούγεται μες το αυτί τους σαν ναι. Και η χειρότερη από όλες...η Μπέλλα,ενώ δεν έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά μπορεί να σαγηνεύσει τον καθένα με ένα απλό βλέμμα της,και ο ατίθασος χαραχτήρας μπορεί να σε τρελάνει,έχει εμμονή με τους άντρες,δεν έχω δει άλλη κοπέλα που να τους αλλάζει τόσο εύκολα,κάνει ένα είδος συλλογής από άντρες,και ένας από αυτούς δυστυχώς είμαι και εγώ,όπως επίσης και όλοι οι καθηγητές που είναι σε καλή φυσική και εξωτερική κατάσταση, εκτός του Καρλάιλ ο οποίος της έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία,κάτι σαν κόρη του,μη μιλήσω για τους μαθητές γιατί θα μας πάρει μέχρι αύριο...Φτάνουν αυτά;»  καθώς άκουγα τα λόγια του Τζάσπερ όλη η θετική διάθεση μου είχε πάει περίπατο. Τόσο γλυκιά και ταυτόχρονα τόσο αισθησιακή,αυτή η χαλαρή κίνηση της μέσης της στο περπάτημα της έχει κολλήσει στο μυαλό μου και δεν λέει να φύγει,όπως επίσης και αυτά τα πόδια, αχ αυτά τα πόδια,ήθελα τόσο πολύ να αγγίξω το απαλό δέρμα της,να φιλήσω κάθε πόντο του μηρού της,μα..όχι! Δεν έπρεπε να σκέφτομαι έτσι,είχα την Ρόζαλι που ήταν το ίδιο αισθησιακή,μια ξανθιά καλλονή,δεν γίνεται να απορρίπτω την Ρόζαλι για μια ξένη

«Τώρα γιατί είναι στο σχολείο; Είναι στέλεχος ή καθηγήτρια;» τον ρώτησα ελπίζοντας πως ήταν στέλεχος έτσι θα την έβλεπα ελάχιστα και δεν θα έμπαινα στο πειρασμό να κάνω τέτοιες σκέψεις που αργά ή γρήγορα θα γινόντουσαν πιο έντονες «όχι Έντουαρντ,δεν κατάλαβες,η Μπέλλα είναι μαθήτρια, είναι είκοσι ετών, όμως είχε ασχοληθεί στα δεκαπέντε της με το μόντελινκ,είχε φύγει στην Ευρώπη και έχασε 2 σχολικές χρονιές,τώρα είναι στο τελευταίο έτος της,και από ότι φαίνεται πάλι φέτος θα βρει να σκαρώσει κάτι...»Μόνο είκοσι χρονών; Θα ορκιζόμουν πως αυτό το καλά διατηρημένο κορμί,και αυτό το σαγηνευτικό πρόσωπο ανήκει σε κάποια μεγαλύτερη γυναίκα,όμως όπως φαίνεται η ομορφιά και η θηλυκότητα δεν έχουν ηλικία,όμως για μισό λεπτό,τι είναι λέει; Μαθήτρια; Και μάλιστα στο τελευταίο έτος; Στο τμήμα δηλαδή που θα είχα μάθημα εγώ,πως θα αντέξω Θεέ μου; Την είχα δει μόλις λίγο δευτερόλεπτα και είχα φουντώσει ολόκληρος,τι θα έκανα τώρα που θα βρισκόμουν στον ίδιο χώρο μάζι της για ώρες; Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι και το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος, άκουγα φωνές και γέλια από πίσω μου και κατάλαβα πως οι μαθητές είχαν αρχίσει να μαζεύονται για το καλωσόρισμα της σχολικής χρονιάς από τους καθηγητές, ‘’ηρέμησε Μέσιεν,δεν πρέπει να καταλάβουν τι σου συμβαίνει’’ είπα στον εαυτό μου και προσπάθησα να τρέξω το μυαλό μου σε άλλα μονοπάτια,ακίνδυνα...