Κεφάλαιο 6ο: Ξαφνικό συμβάν

Μπήκα γρήγορα μέσα και έκλεισα πίσω την πόρτα μου.Ένιωσα μια ζαλάδα και ακούμπησα όλο το βάρος μου στην πόρτα μέχρι να ηρεμήσω,αλλά προτού το καταλάβω τα γόνατα μου λύγισαν και έπεσα κάτω.Έμεινα εκεί για αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθω,έπειτα σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο.Κοίταξα το πρόσωπο μου και ήμουν πραγματικά χάλια.Το βάψιμο είχε απλωθεί σε όλο μου το πρόσωπο και τα μάτια μου είχαν πρηστεί και είχαν γίνει κατακόκκινα.Έριξα αρκετό νερό στο πρόσωπο μου,άνοιξα το φόρεμα μου,το άφησα να πέσει κάτω και μπήκα για ένα μπάνιο.Το ζεστό νερό με χαλάρωσε λίγο και ηρέμησα αρκετά.Βγήκα από το μπάνιο,πήγα στο δωμάτιο μου και όπως ήμουν με την πετσέτα έπεσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.Τύλιξα τα πόδια μου με τα χέρια μου σχηματίζοντας μια μπάλα και έκλεισα δυνατά τα μάτια μου.Ότι είχε γίνει αυτό το βράδυ ερχόντουσαν στο μυαλό μου σαν εικόνες και δεν μπορούσα να τις διώξω με τίποτα.Μου άξιζε,εγώ έφταιγα για όλα και το ξέρω.Αν του είχα μιλήσει από την αρχή δεν θα είχαν πάρει αυτό το δρόμο τα πράγματα.Εκμεταλλεύτηκα την ψυχραιμία του και την αγάπη του για έμενα και τον άφηνα στην άγνοια ελπίζοντας πως όταν του το πω δεν θα αντιδράσει,κι όμως όλο αυτό μου ήρθε ανάποδα και το πλήρωσα πολύ ακριβά.Είδα μια μεριά του Άρη που μου ήταν παντελώς άγνωστη,ποτέ δεν περίμενα πως ο Άρης-ο δικός μου Άρης- θα ήταν ικανός να κάνει κάτι τέτοιο.Καλά-καλά ποτέ πριν δεν τον έχω δει να φωνάζει,ακόμη και σε στιγμές που μαλώνουμε οι οποίες είναι ελάχιστες,δεν υψώνει ποτέ την φωνή του,πάντα είναι εκνευριστικά ήρεμος και γαλήνιος.Τι είχε πάθει; Γιατί είχε γίνει έτσι;...Καθώς τα σκεφτόμουνα όλα αυτά ένιωσα ένα καινούριο ξέσπασμα να θέλει να βγει έξω.έβαλα γρήγορα την πετσέτα μπροστά στο πρόσωπο μου για να μην ακουστώ πολύ, άφησα την κραυγή να βγει από μέσα μου και για άλλη μια φορά ξέσπασα σε ανεξέλεγκτα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου.Έμεινα αρκετή ώρα έτσι και αφού ηρέμησα από το τελευταίο ξέσπασμα ο Μορφέας με τράβηξε σε ένα βαθύ και ανήσυχο ύπνο...

*** Σηκώθηκα το πρωί με κόπο από το κρεβάτι και πραγματικά ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ και ζαλιζόμουν.Ντύθηκα με αργές κινήσεις και πήγα στο μπάνιο.Το πρόσωπο που είδα στο καθρέφτη δεν με σοκάρισε καθόλου,το περίμενα πως θα ήμουν ακόμη χλωμή με μαύρους κύκλους και πρησμένα μάτια.Πλύθηκα άλλη μια φορά έπιασα να μαλλιά μου ψηλά σε κοτσίδα και πήγα στη κουζίνα.Δεν πεινούσα ιδιαίτερα αλλά αποφάσισα να φάω κάτι ώστε να πάρω ένα παυσίπονο.Αφού τελείωσα και πήρα το παυσίπονο καθάρισα τη κουζίνα και πήγα στο σαλόνι.Ξάπλωσα στο καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση να παίζει γιατί αυτή η ησυχία που επικρατούσε μέσα στο σπίτι με αρρώσταινε.. Κούρνιασα στο καναπέ και έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου και τότε χτύπησε το τηλέφωνο.Δεν ήθελα να απαντήσω αλλά ήταν η μαμά μου και τότε θυμήθηκα πως θα  τρώγαμε όλοι μαζί... «Ναι;» «Έλα κοπέλα μου πως είσαι;» την άκουσα ταραγμένη «Κάλα...γιατί;» την ρώτησα και περίμενα να απαντήσει «Μου είπε η Αναστασία τι έγινε..είσαι καλά; Πονάει το πόδι σου πολύ;» μα καλά τι λέει; «Μαμά τι λες;» «που έπεσες από τις σκάλες Αννέτα..μου είπε η Αναστασία τι έγινε,πρόσεχε λίγο ρε παιδί μου» και τότε κατάλαβα τι έλεγε μάλλον η Αναστασία βρήκε μια δικαιολογία για έμενα και έπρεπε να την ευχαριστήσω για αυτό «Καλά είμαι μαμά μου,πονάω λίγο αλλά δεν είναι τίποτα..» «Κάτσε σπίτι να ξεκουραστείς θα σε στείλω φαγητό με την Αναστασία» είπε και σηκώθηκα να πιω λίγο νερό «Ενταξει μαμά μου,σε κλείνω να ξαπλώσω» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο πριν προλάβει να απαντήσει.Ήπια νερό και πήρα αμέσως τηλέφωνο στην Αναστασία «Αννέτα;» «ευχαριστώ που με κάλυψες,πραγματικά δεν έχω όρεξη για τίποτα σήμερα...» της είπα καθώς ξανά ξάπλωσα στον καναπέ «Αννέτα,τι έγινε εχθές; Παίρνω και τον Άρη και δεν το σηκώνει, πες μου»  «Αναστασία πραγματικά δεν είμαι καλά αυτή τη στιγμή...όταν τελειώσετε από τους γονείς μου πέρνα από εδώ με την Χρύσα να τα πούμε..καλά;» «Καλά θα περάσουμε από εκεί...ααα αν δεν έρθει ο Άρης τι να πω στους δικούς σου;» ρώτησε και τότε πάλι με έπιασε μια ανησυχία μόλις άκουσα το άνομα του «πες πως είναι εδώ μαζί μου για παρέα» είπα και κρατήθηκα για να μη κλάψω πάλι «εντάξει εσύ ηρέμησε,δεν σε ακούω και πολύ καλά..» «έλα-έλα θα τα πούμε αργότερα...φιλάκια» «φιλάκια» απάντησε και έκλεισα το τηλέφωνο...Πήγα να γυρίσω πλευρά και ένιωσα ένα πόνο χαμηλά στη μέση μου.Πήγα μπροστά στον καθρέφτη και σήκωσα την μπλούζα μου,αντίκρισα μια μεγάλη μοβ μελανιά και αναστέναξα,προφανώς ήταν από εχθές το βράδυ..Με αργά βήματα περπάτησα ως τον καναπέ και τότε χτύπησε η πόρτα. «ωχ τι θα γίνει τώρα» είπα με νεύρα στον εαυτό μου και πήγα να ανοίξω. «Αννέτα!» φώναξε μόλις άνοιξα την πόρτα και έκανα κίνηση για να την κλείσω όμως έβαλε το χέρι του «Άρη όχι τώρα..» είπα και ξανά προσπάθησα να κλείσω την πόρτα όμως μάταια,για άλλη μια φορά μπήκε μπροστά «σε παρακαλώ άσε με να μπω...» το σκέφτηκα λίγο και κατάλαβα ότι με το να τον αποφεύγω δεν κερδίζω κάτι «για λίγο..» είπα και άφησα ανοιχτή την πόρτα και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι.Βολεύτηκα στον καναπέ και μετά από λίγο ήρθε και έκατσε δίπλα μου όμως απομακρύνθηκα στην άλλη άκρη του καναπέ.Είδα τα χέρια του που τεντώθηκαν για να με αγκαλιάσει «μη...» κατάφερα να πω τινάζοντας το σώμα μου μακριά του και τραβήχτηκε κατευθείαν.Μείναμε αρκετά λεπτά χωρίς να μιλάμε και πραγματικά είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι «τι θες;» τον ρώτησα και γύρισα να τον κοιτάξω «συγνώμη..» είπε και κατέβασε το κεφάλι «για ποιο απ’όλα;» είπα με ένταση «για όλα..πραγματικά δε ξέρω τι με έπιασε..και δε θυμάμαι και πολύ καλά..» είπε και είχε ακόμη σκυμμένο το κεφάλι «με απογοήτευσες...» είπα και γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο ενώ τα μάτια μου είχαν αρχίσει να γυαλίζουν «το ξέρω..σε παρακαλώ,δε μπορούμε να ήμαστε έτσι..» είπε και ήρθε πιο κοντά μου όμως αυτή τη φορά δεν τραβήχτηκα «υποσχέσου πως δεν θα το ξανακάνεις...» είπα και τον κοίταξα στα μάτια «πότε» απάντησε,έπιασε το χέρι μου και ακούμπησε με προσοχή ένα φιλί «όταν σου λέω να σταματάς,θα σταματάς...για τι με πέρασες ρε Άρη;» κατάφερα να πω και ένα δάκρυ έφυγε από το μάτι μου «Αννέτα...είναι δύσκολο να στο εξηγήσω,αλλά πραγματικά δε ξέρω γιατί φέρθηκα έτσι..και αλήθεια σου λέω δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα..» είπε και χάιδεψε το μάγουλο μου «άντε δε φεύγεις; Θα σε περιμένουν..» είπα και σηκώθηκα «εσύ δεν θα έρθεις;» με ρώτησε και με τράβηξε από το χέρι και βρέθηκα στα πόδια του «όχι δεν έχω πολύ όρεξη..» του απάντησα και πήγα να σηκωθώ «κάτσε λίγο..έλα εδώ!» είπε με πανικό και γύρισα να τον κοιτάξω.. «γύρνα λίγο..» είπε και γύρισα την πλάτη μου σε αυτόν.Ένιωσα το χέρι του που σήκωσε την μπλούζα μου και τότε ένιωσα τα μάτια μου να τσούζουν «σε χτύπησα;» είπε με ταραχή και γύρισα να τον κοιτάξω «όχι...μπορεί να με τράβηξες ή κάτι τέτοιο και να έκανε μελανιά..» τον άκουσα που ξεφύσηξε,γύρισα να τον κοιτάξω και είχε κρύψει το πρόσωπο του με τα χέρια του.Τα απομάκρυνα και είδα τα μάτια του υγρά,δεν άντεξα και έκατσα πάλι στα πόδια του..Δεν του άξιζε αυτή η συμπεριφορά μου,γιατί βαθιά μέσα μου το ήξερα ότι εγώ έφταιγα..έκλεισα το πρόσωπο του στα χέρια μου και του έδωσα ένα φιλί «δε θέλω να είσαι έτσι..» του είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω «έτσι κι αλλιώς εγώ φταίω..αν σου είχα μιλήσει δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά..» και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου «και εγώ φταίω..δεν έπρεπε να κάνω τίποτα από όλα αυτά..σε πλήγωσα..συγνώμη συγνώμη συγνώμη..δεν πρόκειται να ξανά σηκώσω χέρι πάνω σου στο ορκίζομαι ποτέ ξανά»  «δεν με χτύπησες Άρη..Δεν ξέρω από που είναι η μελανιά ούτε με νοιάζει,είναι το τελευταίο που με απασχολεί...και για να πω την αλήθεια θα προτιμούσα να με χτυπήσεις παρά αυτό που έκανες» είπα και κατέβασα το κεφάλι «συγνώμη...»  είπε και βόλεψε το κεφάλι του στο στήθος μου..Μείναμε για λίγο αγκαλιά,και μετά έσπασε την σιωπή πρώτος «θα πας;» ρώτησε ενώ ήταν ακόμη στην αγκαλιά μου «δε ξέρω..» είπα και φίλησα την κορυφή στο κεφάλι του «μείνε..» είπε και χάιδεψε τη μέση μου στο σημείο με την μελανιά «Άρη δε ξέρω ακόμη..» και πήρα το πρόσωπο του πάλι στα χέρια μου «είμαι λίγο χαμένη αυτό το καιρό..όταν αποφασίσω θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει..»,χάιδεψα για άλλη μια φορά το μάγουλο του και ύστερα κούρνια σε και πάλι στο στήθος μου. «Άντε σήκω,κοντεύει μεσημέρι θα σε περιμένουν» είπα και χάιδεψα απαλά την πλάτη του «δε θέλω να φύγω..» τον άκουσα και με αγκάλιασε ποιο σφιχτά «και τι θα κάτσεις να κάνεις εδώ; Άντε πάνε» «όχι..θα κάτσω εδώ» και πραγματικά τώρα δεν μπορούσα να κουνηθώ από τη σφιχτή του αγκαλιά. «καλά-καλά..άσε με τώρα να πάρω μια ανάσα» με άφησε και έκατσα πάλι στον καναπέ.Έγειρε το σώμα του και ξάπλωσε στον καναπέ τοποθετώντας το κεφάλι του στα πόδια μου.Βολεύτηκα καλύτερα,ανέβασα τα πόδια μου στο τραπεζάκι μπροστά και άρχισα να χαϊδεύω τα μαλλιά του.Έκλεισε τα μάτια του και άκουσα ένα ψίθυρο μέσα από τα χείλη του «το ξέρεις ότι σε αγαπάω...» είπε και έγειρε το κεφάλι του στο πλάι «κάτι έχω ακούσει..» του απάντησα και χαμογέλασα «θα το ξεπεράσουμε έτσι;» ρώτησε και γύρισε να με κοιτάξει  «πάντα αυτό δεν κάνουμε;» του απάντησα και χάιδεψα το μάγουλο του.Τον πήρε ο ύπνος ενώ εγώ συνέχισα να τον χαϊδεύω και να σκέφτομαι αν έκανα καλά που τον συγχώρεσα τόσο γρήγορα.Το ήξερα ότι τον αγαπάω και πως εγώ έφταιγα αλλά αυτό δε δικαιολογούσε τελείως την στάση του και δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωθα πολύ ευάλωτη αυτή την στιγμή μαζί του και τολμώ να πω πως ακόμη φοβάμαι μήπως επαναληφθεί κάτι παρόμοιο...Δεν ξέρω πότε πέρασε η ώρα άκουσα το θυροτηλέφωνο και πετάχτηκα πάνω «τι έγινε;» ρώτησε και έτριψε τα μάτια του για να ξυπνήσει «μας πήρε ο ύπνος..» είπα και σηκώθηκα να ανοίξω. «Τα κορίτσια είναι» είπα και πήγα στο καθρέφτη να συμμαζευτώ.. «Να πηγαίνω εγώ..» είπε και σηκώθηκε.Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο,άνοιξε την πόρτα και έπεσε πάνω στα κορίτσια.Τις χαιρέτησε βιαστικά και έφυγε. «Κάνε καφέ και έλα να τα πεις όλα!» είπαν και οι δύο μαζί και έτρεξαν στο σαλόνι «τώρα έρχομαι..».Έκανα τους καφέδες και γύρισα στο σαλόνι «τέλειο σπίτι!» είπε η Χρύσα καθώς επεξεργαζόταν το χώρο «τα συγχαρητήρια στη κυρία Μαρία» είπα και χαμογέλασα... «λοιποοον;» ρώτησε η Αναστασία με εμφανή εκνευρισμό «μαλώσαμε λίγο,και τώρα ήμαστε κάπως..» είπα και ήπια μια γουλιά από το καφέ μου «μίλα λέμε....τι έγινε;» είπε η Χρύσα που προφανώς κατάλαβε ότι κάτι έκρυβα «εντάξυ τσακωθήκαμε άγρια..» είπα και κατέβασα το κεφάλι «σε πείραξε;» ρώτησε η Αναστασία και γύρισα να την κοιτάξω.Δε μίλησα και τότε επέμενε «Αννέτα τι έκανε;» μα γιατί να μη μπορώ να της κρύψω τίποτα; Πραγματικά δεν ήθελα να το πω τίποτα γιατί ήξερα πως θα εκνευριζόταν πάρα πολύ και επίσης ντρεπόμουν λίγο γιατί ήξερα πως θα το περάσει για βιασμό,όμως αυτή η ιδέα μου φάνηκε γελοία,βιασμός από το ίδιο σου αγόρι;όχι..απλώς ήταν μια άτυχη στιγμή... «Λοιπόν τα πράγματα ξέφυγαν λίγο από τον έλεγχο,ξέσπασα άσχημα και τον χτύπησα και μετά ξέσπασε και αυτός..» είπα και έτρεφα μια ελπίδα πως δε θα έκαναν άλλες ερωτήσεις και θα ήταν καλυμμένες με τις πληροφορίες που έδωσα «Όταν λες ξέσπασε και αυτός; Σε χτύπησε;» ρώτησε η Χρύσα και μια έκφραση φρίκης σχηματίστηκε στο πρόσωπο της «όχι-όχι...απλώς,να,με πίεσε λίγο..» «δηλάδη;» ρώτησε η Αναστασία πριν προλάβει να μιλήσει η Χρύσα «αφού τον χτύπησα,με πήρε αγκαλιά να με ηρεμήσει..μετά δεν ξέρω τι τον έπιασε και....καταλαβαίνετε...του είπα να σταματήσει ...» «αλλά δεν σταμάτησε....» συμπλήρωσε την πρόταση μου η Χρύσα και κούνησα θετικά το κεφάλι.. «Πόσο μαλάκας;» άκουσα την Αναστασία και πριν προλάβω να μιλήσω άκουσα την Χρύσα «Πόοολυ μαλάκας» δεν ήθελα να μιλάνε έτσι για τον Άρη..αν έπρεπε να βρίσουν κάποιον τότε αυτό το άτομο ήμουν εγώ..όχι ο Άρης.. «Κορίτσια μη μιλάτε έτσι...εγώ φταίω έπρεπε να του μιλήσω αμέσως μόλις το έμαθα,τώρα έχασα την εμπιστοσύνη του και έφερα την σχέση μας στο μηδέν..» «Αννέτα ακούς τι λες;Σε βίασε..» είπε η Αναστασία φανερά εκνευρισμένη «Μη λες ανοησίες..απλά ήταν μια άτυχη στιγμή και ήταν και πιωμένος...όπως και να’χει πάει πέρασε..θα μας πάρει λίγο χρόνο να συνέλθουμε και όλα θα γίνουν όπως παλιά..» είπα και με το ζόρι χαμογέλασα για να δείξω ότι είμαι καλά..Πέρασαν πολλές ώρες καθώς συζητούσαμε και είχε βραδιάσει,θυμόμασταν για άλλη μια φορά τα παλιά και αυτό με έκανε να ξεχαστώ κάπως... «Πάω τουαλέτα» είπε η Αναστασία και σηκώθηκε όρθια,μείναμε με την Χρύσα στο σαλόνι και καθώς μιλούσαμε ακούστηκε από μέσα ένας δυνατός ήχος σαν να έπεσε κάτι «Αναστασία;» φώναξα και περίμενα να απαντήσει γιατί φαντάστηκα πως κάτι έριξε «Αναστασία!» επανέλαβε η Χρύσα αλλά τίποτα καμία απάντηση.Κοιταχτήκαμε με την Χρύσα στα μάτια για ένα δευτερόλεπτο και έπειτα τρέξαμε και οι δύο μέσα.Δεν ήξερα τι να κάνω με έπιασε ταραχή με αυτό που έβλεπα και τα πόδια μου είχαν κοπεί «Πάω να καλέσω ασθενοφόρο!!» είπε η Χρύσα με δάκρυα στα μάτια και εγώ έπεσα κάτω δίπλα στην Αναστασία που είχε τον έναν σπασμό μετά τον άλλον...Μέτα από λίγο η Χρύσα ήρθε μέσα «Μα τι κάνεις! Κάθεσαι και κοιτάς! Σήκω σε την!» είπε η Χρύσα και έκανε κίνηση να την σηκώσει.κατευθείαν απομάκρυνα το χέρι της και την τράβηξα πίσω «όχι Χρύσα έχει σπασμούς,δε κάνει να την πήραξουμε» και την έκλεισα σφιχτά στην αγκαλιά μου γιατί πραγματικά είχε πάθει κρίση..

*** 
Φτάσαμε στο νοσοκομείο και ήμασταν στον θάλαμο αναμονής περιμένοντας να μας πουν τι στο καλό είχε η Αναστασία.Είχα φροντίσει να ειδοποιήσω τους γονείς της και είχαν έρθει από ώρα εδώ με την μαμά της Αναστασίας σε τραγική κατάσταση και τον πατέρα της να έχει χαθεί στον δικό του κόσμο χωρίς να έχει κάποια επικοινωνία με το περιβάλλον. «Πάω να πάρω τον Άρη» ψιθύρισα στην Χρύσα και σηκώθηκα.Απομακρύνθηκα λίγο και κάλεσα στο σπίτι του. «Ναι;» «Έλα Άρη..εγώ είμαι» είπα και κατάπια βαθιά «Αννέτα τι έγινε; Κλαις;» με ρώτησε και έκατσα στην καρέκλα πιο δίπλα «είμαι στο νοσοκομείο..» κατάφερα να πω και ξέσπασα σε κλάματα «Τι έγινε; Είσαι καλά;» ρώτησε ανήσυχος και άκουσα κάτι σαν να σπάει «εγώ καλά είμαι...για την Αναστασία ήμαστε έδω»  «Τι έγινε;» είπε και συνέχισα να ακούω θόρυβο «ήμασταν στο σπίτι και ξαφνικά την έπιασαν σπασμοί..την έχουν μέσα και περιμένουμε να δούμε τι έχει ...μα καλά τι ακούγεται τόση ώρα ρε Άρη;» «Τίποτα απλά ετοιμάζομαι να έρθω..σε ποιο νοσοκομείο είστε;» του είπα που ήμασταν,έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα πίσω στην Χρύσα και τους γονείς της Αναστασίας. Είδα τον γιατρό εκεί και έτρεξα κοντά. «Λοιπόν;» ρωτήσαμε όλοι μαζί και ο γιατρός μας κοίταξε έναν-έναν «κοιτάξτε ακόμη δε ξέρουμε τι μπορεί να είναι..πρέπει να γίνουν κάποιες εξετάσεις αίματος και να κάνουμε μια ακτινογραφία του θώρακα «μήπως είναι επιληψία;» ρώτησα τον γιατρό και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν «ξέρω πως τέτοιου είδους σπασμοί παθαίνουν τα άτομα με επιληψία» συμπλήρωσα την πρόταση μου και τότε όλοι έστρεψαν την προσοχή τους ξανά στον γιατρό «πολύ σωστά..αλλά δεν ήμαστε ακόμη σίγουροι..θα κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις και θα σας ενημερώσω εγώ ο ίδιος..» είπε ο γιατρός καθώς ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της κυρίας Στέλλας για συμπαράσταση «νομίζω πως μπορώ να σας βοηθήσω..» είπε η Χρύσα και ο γιατρός την κοίταξε απορημένος «αυτές τις μέρες μένω μαζί με την Αναστασία και έχω παρατηρήσει κάποιες αναταραχές..ίσως αν σας τα πω να μπορέσει να βοηθήσει..» είπε η Χρύσα και μια σπίθα ελπίδας φώτισε το πρόσωπο του γιατρού «πολύ καλά..σε περιμένω στο γραφείο μου σε λίγο..καλύτερα να σας αφήσω λίγο μονους» είπε ο γιατρός και έκανε να φύγει. «Χρύσα γιατί δεν είπες τίποτα τόσο καιρό; Σου είπα να την προσέχεις!» της φώναξα και κατέβασε το κεφάλι.. «Αννέτα το είχε καταλάβει ότι την παρατηρώ και μου είχε ζητήσει-για την ακρίβεια με είχε παρακαλέσει να μη μιλήσω σε κανέναν...την έβαλα να ορκιστεί πως θα πάει σε γιατρό και είχε συμφωνήσει..δε φαντάστηκα ότι θα γινόντουσαν τόσο άσχημα τα πράγματα» και τότε ξέσπασε σε κλάματα.Την πήρα στην αγκαλιά μου και της ζήτησα συγνώμη που της φώναξα όντως δεν έφταιγε αυτή,η Αναστασία ήταν τόσο ξεροκέφαλη που δε θα κρατούσε την υπόσχεση της σε καμία περίπτωση «εγώ φταίω..αν είχα μιλήσει δεν θα ήμασταν εδώ τώρα» είπε μέσα από τα αναφιλητά της και την έκλεισα πιο σφιχτά στην αγκαλιά μου «Μη λες τέτοια κορίτσι μου..δε φταις εσύ,ήταν να γίνει και έγινε...» είπε η κυρία Στέλλα και μας αγκάλιασε και τις δύο ενώ ο κύριος Θωμάς καθόταν κοκαλομενος στην καρέκλα δίπλα μας. «Θα γίνει καλά..θα το δεις..» είπα και την φίλησα στο κεφάλι..