Μια νύχτα απο μαγεία πλασμένη Κεφάλαιο 2ο

Έφτασα στο σπίτι και για πρώτη φορά το ένιωσα σαν σπίτι μου..η μέρα είχα πολύ ένταση και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω για λίγο στο καναπέ να χαλαρώσω...Μετά από λίγο σηκώθηκα και αποφάσισα να πάρω τον Άρη.. «Ναι;»  πάντα μα πάντα, όταν ακούω την φωνή του στο τηλέφωνο σχηματίζεται ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλια μου και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται, κι όμως μετά από πέντε χρόνια σχέσης,ανταλλαγή ιδεών,και συμπαράστασης ο ένας προς στο άλλον έχω μείνει κολλημένη στα δεκαπέντε..σε εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα που μου είχε κάνει για να βεβαιωθεί πως δεν είχα μετανιώσει για το περιβόητο πρώτο ραντεβού μας ¨οπως το αποκαλούσε αυτός¨ ...από τότε το παθαίνω αυτό, κι όμως μπορώ να πω ότι είναι ένα πράγμα που με κάνει να λατρεύω ακόμη πιο πολύ τον Άρη, θα σταματούσε άραγε ποτέ αυτό;   «hey sweet man»   «ωπ,εσύ είσαι φάτσα;»  βρήκα ευκαιρία να τον πειράξω λίγο  «γίατι ποιος ήθελες να είναι;»  «πραγματικά αυτή τη στιγμή ο μόνος άνθρωπος που θα ήθελα να μιλήσω είσαι εσύ,και φοβήθηκα μήπως είναι ο άλλος ο βλάκας ο Μάριος» αχ! ο Μάριος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από εμάς,τον γνωρίσαμε όταν είχαμε πάει για σινεμά με τον Άρη και από τότε έχουν γίνει αχώριστοι.Ο Μάριος πάντα  λειτουργούσε με ένα δικό του τρόπο,πότε δε σκέφτεται ότι κάνει δυο φορές..είναι αυτό που λέμε αυθόρμητος και τολμώ να πω πως τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας με είχε γοητεύσει αυτό και επίσης είχε γίνει ο λόγος για τον πρώτο ιστορικό μας καβγαδάκι με τον Άρη...Βέβαια δε μπορώ να πω ότι με γοήτευσε και το παρουσιαστικό του...πάντα είναι ατημέλητος και βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως κάνει μπάνιο μόνο σε γιορτές και αργίες,τα μαλλιά του είναι λίγο πιο μακριά από το κανονικό και τα έχει να ρίχνονται λίγο πιο κάτω από το σβέρκο του,και από ότι έχω καταλάβει εδώ και τέσσερα χρόνια δεν πάει πουθενά χωρίς τα αγαπημένα βράχιολακια του.. «Γιατί τι έκανε πάλι;»  «τίποτα μωρέ απλά βάλθηκε να με ξεσπιτώσει,κανόνισε να βγει με μια κοπέλα,τελευταία στιγμή χάλασαν κάτι σωλήνες στο μπάνιο του και τώρα θέλει να του δώσω το σπίτι για το βράδυ» άρχισα να γελάω γιατί τα πράγματα είχαν έρθει κατά ένα τρόπο βολικά... «μα καλά δέχτηκε κοπέλα να βγει μαζί του;;» δε κρατήθηκα να μη το πω και έπειτα ξέσπασα σε γέλια  «εγώ ξέρω μια που θα έβγαινε άνετα μαζί του πριν τέσσερα χρόνια....»  ωχ αυτό ήξερα πως είναι ένα θέμα που τον πονάει..τι ήθελα και πήγα την κουβέντα εκεί;;  «εεμ ναι...λοιπόν δώσ’του το σπίτι και έλα από εδώ να μείνουμε μαζί»  «έχεις κάτι στο μυαλό σου;;»  «χμμ...μπορεί» «άντε κλείσε να ετοιμαστώ! Τα λέμε σε λίγο»  «άντε έλα»

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα να συμμαζέψω λίγο το σπίτι...πάντα σχολίαζε ότι δεν το προσέχω και ότι δεν ασχολούμαι μαζί του και κατά μια έννοια είχε δίκιο..αλλά δε ήταν πως δεν ήθελα,απλά αυτό το σπίτι δεν είχε κάτι  που να το κάνει οικείο σε έμενα,είχε ένα μεγάλο καθιστικό σε απαλά χρώματα του καφέ λευκούς καναπέδες, πίνακες στους τοίχους και μια μεγάλη βιβλιοθήκη που έπιανε ολόκληρο το τοίχο και όποτε την κοιτάω θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου ¨τρια πράγματα κάνουν τον δικηγόρο το πτυχίο του,το γραφείο του, και η βιβλιοθήκη του..τα δύο τα έχεις,τώρα σου μένει το πτυχίο¨ ...δίπλα συνέχιζε μια μεγάλη γυάλινη τραπεζαρία με αρωματικά κεριά επάνω, μετά ήταν η κουζίνα σε αποχρώσεις του μπλε,ήταν το μόνο μέρος του σπιτιού που ήταν απλό και λειτουργικό,δεν ήταν πολύ φορτωμένο με αντικείμενα και πίνακες στους τοίχους και αυτό το έκανε το πιο οικείο χώρο για εμένα μέσα στο σπίτι, και τέλος το δωμάτιο μου...ένας τεράστιος χώρος με απαλό φωτισμό, στο κέντρο είναι το υπέρδιπλο κρεβάτι και οι τοίχοι είναι ντυμένοι με ταπετσαρία με ρίγες σε διάφορα χρώματα,εννοείται πως η μητέρα μου φρόντισε να τοποθετήσει μια τεράστια ντουλάπα που πάντα μοιάζει να είναι άδεια,είναι αδύνατον για ένα άτομο που μένει μόνο του να γεμίσει με ρούχα αυτό το τέρας..δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα το ένιωθα σαν σπίτι ενός φίλου που απλώς με φιλοξενεί για λίγο χρονικό διάστημα..Αφού τελείωσα με το σπίτι έπεσε το βλέμμα μου πάνω στο τραπεζάκι όπου είχα αφήσει το χαρτί από τη σχόλη που με ενημέρωνε πως έχω γίνει δεχτή,σκέφτηκα πως καλή ιδέα θα ήταν να το κρύψω,δεν είχα ακόμη τη δύναμη να το ανακοινώσω στον Άρη «όχι ακόμη..» ψιθύρισα και με μία κίνηση το έβαλα στο συρτάρι ...

Μέτα από λίγο άκουσα βήματα στο διάδρομο,έτρεξα και άνοιξα την πόρτα..και να τος μπροστά μου ο άντρας μου! Ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που με ελκύει πιο πολύ πάνω του.Είναι πιο ψηλός από εμένα  Τα ξανθοκάστανα μαλάκια του είναι όσο πρέπει μακριά και πάντα έχει μικρές-μικρές τουφίτσες στο σβέρκο του  να είναι λίγο πίο μακριές από τα υπόλοιπα μαλλιά,έχει ένα γοητευτικό και διακριτικό  μουσάκι που καλύπτει τα μάγουλα του με αποτέλεσμα σε κάθε μας φιλί να ανατριχιάζω, τα  τα μάτια του έχουν ένα ωραίο ανοιχτό σοκολατί χρώμα,βέβαια ποτέ δεν λατρεύω το χρώμα τους,αλλά τον τρόπο που κοιτάζουν...πάντα έχει ένα ήρεμο βλέμμα και μπορώ να πω ότι στην αρχή με ενοχλούσε διότι όποτε είχα κάποιο εκνευρισμό με κοιτούσε με μια απόλυτη ηρεμία σαν να μην συνέβαινε τίποτα,και ένιωθα πως δεν τον ένοιαζε τι είχα...έπειτα κατάλαβα ότι επίτηδες το έκανε αυτό για να με ηρεμεί και πάντα έλεγε αυτή την φράση που μπορεί να είναι ασήμαντη ή απλή αλλά πάντα με ηρεμούσε ¨όλα είναι καλά,απλώς εσύ τα βλέπεις στραβά...ηρέμησε και θα τα δεις με άλλο μάτι...¨ και από τότε όποτε μου συμβαίνει κάτι το μυαλό μου αλλά και το σώμα μου τον ζητάει... θέλω τόσο πολύ να ακούω αυτές τις λέξεις απ’το στόμα του...και τώρα έχω ανάγκη να ακούσω αυτά τα λόγια αλλά δεν είμαι έτοιμη να του πω τις τελευταίες εξελίξεις,και για να πω όλη την αλήθεια ο λόγος που δεν είμαι έτοιμη είναι πως φοβάμαι...φοβάμαι πως αυτή τη φορά δεν θα έχει την ίδια αντίδραση που έχει όταν συζητάω μαζί του κάτι που μ’απασχολεί...αυτή τη φορά όλα θα είναι διαφορετικά...
«Στη πόρτα με περίμενες;»  «όπως πάντα!»  χαμογέλασε και έσκυψε να με φιλήσει,πριν προλλάβει να απομακρυνθεί για να μπει μέσα με μια κίνηση τον άρπαξα από την μπλούζα,έκλεισα την πόρτα πίσω μας και κόλλησα πάνω της.Τον τράβηξα λίγο πιο κόντα ελπίζοντας πως θα έχει καταλάβει το υπονοούμενο. Δεν ξέρω γιατί το έκανα ομώς μόλις τον είδα ξύπνησε ξαφνικά μια επιθυμία μέσα μου,ήθελα να τα ξεχάσω όλα εκείνη τη στιγμή,να χαθώ για όλο το βράδυ στα χέρια του.

Κόλλησε αμέσως πάνω μου και άρχισε να με φιλάει στα χείλια,δεν έχασα χρόνο αφέθηκα ελεύθερη να νιώθω τη γλώσσα του στο στόμμα μου..τόσο γλυκεία και τόσο γεμάτη αίσθηση,καθώς τα χείλια του κατέβαιναν από τα δικά μου ταξιδεύονταν στο λαιμο μου άνοιξα με μια κίνηση το φερμουάρ του μπουφάν του και το άφησα να πέσει κάτω,ατόματα ήρθε πιο κοντά και ένιωσα όλο του το σώμα να ακουμπάει πάνω μου,με ανασήκωσε ελαφρά και στιγμιαία τύλιξα τα πόδια μου γύρω του. Χάθηκα στα φιλία που χάριζε με λατρεία στο λαιμό μου και τότε τον ένιωσα να κατεβαίνει κι άλλο,αυτόματα απομάκρυνα το κεφάλι του και με μια κίνηση προσπάθησα να αφερέσω την μπούζα μου,έπιασε τα χέρια μου από τους καρπούς και μου τα κατέβασε,δεν προσπάθησα πάλι,τύληξα τα χέρια μου γύρο από το λαίμο του και περίμενα υπομονετικά την επόμενη κίνηση του που σίγουρα θα με έφτανε στον έβδομο ουράνο.Τότε τα χέρια του ταξίδεψαν από το λαιμό μου στο στήθος μου και ένιωσα την ηδονή των χαδιών του να ταξιδεύει σε όλο μου το σώμα,με αργή κίνηση τα χέρια του έπεσαν στη μέση μου και επιτέλους τράβηξε το μπλουζάκι μου προς τα πάνω για να το βγάλει,συνέχισε να με φιλά στα χείλια,στο λαιμό και ύστερα στο στήθος,χώρις να μπορώ άλλο να κρατηθώ του ψιθύρισα «πάμε μέσα..» και άφησα με δυσκολία τη βαριά μου αναπνοή να βγει έξω..όπως με είχε αγκαλία βημάτιζε προς στην κρεβατοκάμαρα,η καρδια μου χτυπούσε τόσο δυνατά και δεν μπορούσα να ρυθμήσω την αναπνοή μου..τόσο μαγικές αυτές οι στιγμές που μου θυμήζουν τον λόγο που τον αγαπάω και τον θέλω τόσο πολύ στην ζωή μου,στιγμές που τις μοιραζόμασταν μαζί και μέσα από αυτές ζούσαμε τόσο δυνατά συνεσθήματα που με τίποτα αλλό δεν μπορούν να συγκρηθούν πάνω σε αυτό το κόσμο..παραδίνεσαι στον άλλον με ένα τόσο περίεργο τρόπο,ξεδιπλώνεις κάθε μερία του εαυτού σου και ανακαλύπτεις τόσα καινούρια πράγματα για τον συντροφό σου που ανθρώπινως νους είναι δύσκολο να φανταστεί...φτάσαμε στη κρεβατοκάμαρα με ακούμπησε απαλά στο κρεβάτι και έμεινε όρθιος να με κοιταει,χώρις να έχω άλλη υπομονή τον τράβηξα κοντά μου ψιθυρίζοντας «έλα..»  «σε παρακαλω»,τότε έγυρε το σώμα του πάνω μου και έννιωσα το βάρος του να αφήνετε απαλά στο κορμί μου..χώρις να το σκεφτώ πήρα το πρόσωπο του στα χέρια μου,τον κοίταξα μέσα στα μάτια και είδα και την δικία του φλόγα δυνατή να μη μπορεί να αντέξει,τον φίλησα με όσο πάθος μπορεί να έχει μια ψυχή,τράβηξα τη μπούζα του και με μια κίνηση βρέθηκε στο πάτωμα...αυτό το σώμα..αυτές οι πλάτες, ένας άδωνης μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, ανασήκωσα το κεφάλι μου και άρχισα αχόρταγα να φιλάω τα χειλη του,το λαιμό του,τους ώμους του..έννιωσα τα χέρια του να τάξιδεύουν για άλλη μια φορά στο κορμί μου και να κατεβαίνουν στους μηρούς μου,άφησα ένα μικρό αναστεναγμό να βγει από τα χείλη μου και τύληξα τα χέρια μου γύρο από το λαιμό του...αναασηκώθηκε για λίγο και έμεινε να κοιτάει το γυμνό μου σώμα από τη μέση και πάνω..μη μπορώντας να κρατηθώ αλλό πήγα να διαμαρτυρηθω,αλλά με πρόλλαβε..έκλεισε το στόμα μου με το δάχτυλο του,και χωρίς να το περιμένω έσκιψε και φίλησε την κοιλία μου ένιωσα τα χείλη του ζέστα πάνω στο δέρμα του και το μούσι του να το χαιδεύει..μέσα στη ζαλή μου άκουσα την φώνη του να λέει κάτι σαν «και τι δε θα έδινα να έβλεπα αυτή την κοιλίτσα φουσκωμένη..» δεν έδωσα σημασία,εκείνη την στιγμή δεν είχα την δύναμη να πω τίποτα,το μόνο που ήθελα ήταν αυτόν...να χαθεί μέσα μου και να νιώσω την αγάπη του να καίει όλο το κορμί μου...κούνησα το σώμα μου ώστε να του θυμήσω πως θέλω να συνεχίσει...ρίχτηκε για άλλη μια φορά πάνω μου και ξεκούμπωσε με άργο και βασανιστικό ρύθμο το κουμπί από το τζιν μου...ένας ήχος απόλαυσης βγήκε για άλλη μια φορά από τα χείλη μου και τώρα άκουγα και την δικία του ανάσα βαρία και γρήγορη...ελευθερώθηκα γρήγορα από το παντελόνι μου και τον παρότρυνα να κάνει το ίδιο...και τότε γρήγορα και αχόρταγα φιλία ένιωσα να απλώνονται σε όλο μου το σώμα,συνέχεια άφηνα ήχους να δραπετεύσουν από τα χείλια μου μη μπορώντας να ελέγχω άλλο τον εαυτό μου..δεν άντεχα άλλο το βασανιστήριο και αποφάσισα πως έπρεπε για άλλη μια φορα να τον παρακαλέσω «σε παρακαλώ..δεν αντέχω αλλό,σε θέλω» αφησα αλλη μια βαριά ανάσα να βγει έξω και συνέχισα «σε θέλω τώρα» ένιωσα το χέρι του να κατεβαίνει από το λαιμό μου στο στήθος μου και έπειτα στην κοιλία χώρις να το καταλάβω το χέρι του βρέθηκε στο σημείο που καιγόμουν τόση ώρα..προσπέρασε το εσώρουχο και τα δάχτυλα του άρχισαν αργά και βασανιστικά ένα παιχνίδι που μου έδινε ηδονή και συνάμα θέληση να φτάσω στην κορύφωση,συνέχισαν να χορεύουν πιο γρήγορα στο ευαίσθητο σημείο μου και τότε δεν άντεξα,μια πνηχτή κραυγή έφυγε από τα χείλη μου και το μόνο που μπορεσα να πω ειναι «Άρη..» «κανε με δικη σου..τώρα»,εκείνη την στιγμη άφησε όλο το σώμα του ελεύθερο πάνω μου και ένιωσα το φύλλο του σκληρό να χαιδεύει την ήδη ερεθισμένη μου περιοχή..και τότε έγινε αυτό που τόση ώρα λαχταρούσα,χάθηκε μέσα μου και με αργές κινήσεις μέσα-έξω,μου χάριζε απλόχερα την ευχαρίστηση που τόση ώρα αναζητούσα, καθώς περνούσαν τα λεπτά η κίνηση του γινόταν πιο γρήγορη και βυθιζόταν πιο βαθια μέσα μου..τον άκουσα να ξεφυσάει και να βογκάει με ευχαρίστηση και ένιωσα ικανοποίηση που η ηδονή που με είχε τυλίξει τύλιξε και αυτόν...καθώς έφτανα στην κορύφωση ανασήκωσα στην μέση μου και περίμενα για το τελευταίο ξέσπασμα ηδονής,όμως είδα ότι ο Άρης δεν ήταν ακόμη έτοιμος..πήρα πρωτοβουλια και τον έσμπρωξα απαλά να ξαπλώσει,χωρίς δεύτερη σκέψη και με βίαιη κίνηση κατακάθησα πάνω του και τον άφησα και πάλι να εισχωρήσει μέσα μου..τον λενιωσα τόσο έντονα,είχε μπει ολόκληρος μέσα και μου και αυτό με είχε τρελάνει,με γρήγορες και βίαιες κινήσεις ανεβοκατέβαζα το κορμί μου και λίκνιζα τη μέση μου με τα χέρια του Άρη πάνω στο στήθος μου δίνοντας μου περισσότερη ηδονή.. ένιωσα για άλλη μια φορά πως σιγα σιγα φτάναμε στο τελος,τέντωσα το κορμί μου και ανασήκωσα το κεφάλι μου ψήλα με αποτέλεσμα τα μαλλιά μου να χαιδεύουν χαμηλα  κάτω την μέση μου...μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουσα μια κραυγή από τα χείλια του και ένιωσα πως είχε τέλειώσει μέσα μου...πήρα μια βαθια ανάσα και ξάπλωσα στο στέρνο του προσπαθώντας να ηρεμήσω..αφού άκουσα και την δική του αναπνοή να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς κατέβηκα από πανω του, γλίστρησα και ξάπλωσα ανάσκελα στο πλάι του...μείναμε για λίγη κοιτάζοντας το ταβάνι, και τότε ήρθαν στο μυαλλό μου τα λόγια του Άρη..¨ και τι δε θα έδινα να έβλεπα αυτή την κοιλίτσα φουσκωμένη..¨ γύρισα να να ρωτήσω τι ακριβώς προσπαθησε να πει αλλά είδα τα ματία του κλείστα και ένα απαλό χαμόγελο σχηματησμένο στα χείλη του,δεν θέλησα να το ξυπνήσω για κανένα λόγο..θα τον ρωτούσα την επόμενη μέρα το πρώι τι ήθελε να πει..για την ώρα έχω την ανάγκη να τον θαυμάσω κάθως κοιμάται... «πως θα μπορέσω να ζήσω χώρις έσενα;..έγω χωρίς εσένα δεν υπάρχω..» ψιθύρησα και χάρησα ένα τελευταίο φίλι στα χείλη του.