Άνοιξα τα μάτια μου και το φως του ηλίου που κλεφτά έμπαινε από το παράθυρο με ανάγκασε να τα ξανακλείσω.Άπλωσα το χέρι μου να ψάξω τον Άρη αλλά δεν συνειδητοποίησα πως δεν ήταν δίπλα μου και υπέθεσα πως είχε ξυπνήσει...ένιωσα μια ζαλάδα και έκατσα για λίγο ξαπλωμένη στο κρεβάτι ώστε να συνέλθω από τον ύπνο..αν και η ιδέα να ξαπλώσω στο κρεβάτι για την υπόλοιπη μέρα ήταν δελεαστική αποφάσισα να σηκωθώ να κάνω ένα μπάνιο…ήμουν ακόμη γυμνή από την προηγούμενη νύχτα,πήγα στην ντουλάπα,πήρα μια πετσέτα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.Βγαίνοντας από το δωμάτιο άκουσα θόρυβο από το σαλόνι και κατάλαβα πως ο Άρης δεν είχε φύγει...Έπιασα ψηλά τα μαλλιά μου για να μη τα βρέξω και μπήκα για το ντους.Ένιωσα τόσο ωραία με το ζεστό νερό και την οικεία μυρωδιά του αφρόλουτρου που δεν ήθελα να βγω από εκεί μέσα. Μόλις τελείωσα γύρισα πάλι πίσω στο δωμάτιο φόρεσα εσώρουχα και από πάνω την μπλούζα του Άρη που ήταν ακόμη κάτω στο πάτωμα από εχθές.Πήγα στο σαλόνι και είδα τον Άρη ξαπλωμένο στο καναπέ να διαβάζει ένα βιβλίο «Καλημέρα» «Καλημέρα» πήγα κοντά του,άφησε το βιβλίο στο μικρό ξύλινο τραπεζάκι και μου έκανε χώρο να ξαπλώσω στην αγκαλιά του. «πως κοιμήθηκες;» τον ρώτησα και άφησα ένα φιλί στο χέρι του «καλά όσο με άφησες να κοιμηθώ» ξαφνιάστηκα με τα λόγια του και γύρισα να τον κοιτάξω με απορημένο βλέμμα «είχες ανήσυχο ύπνο Αννέτα...με τάραξες στις κλωτσιές..μέσα στο σκοτάδι κατάφερα να βάλω το παντελόνι μου και ήρθα στον καναπέ» πραγματικά φαινόταν πως δεν είχε κοιμηθεί καλά,είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του και το πρόσωπο του έδειχνε κουρασμένο «πραγματικά συγνώμη,το παθαίνω αυτό όταν είμαι κουρασμένη...αλλά και πάλι δεν κοιμήθηκα ούτε εγώ καλά,ξύπνησα με ζαλάδες» «από την κούραση θα είναι» τον άκουσα να λέει και άφησε ένα φιλί στα μαλλιά μου. «μμμ..» κατάφερα να πω,κούρνιασα στην αγκαλιά του και έκλεισα τα μάτια. «λοιπόν τι είναι αυτό εχθές;» τον άκουσα να ρωτάει και άνοιξα τα μάτια μου» «ποιο;» είδα κλεφτά για μια στιγμή τα χείλια του να σχηματίζουν ένα χαμόγελο και χαμογέλασα και εγώ«για την επίθεση λέω..ήσουν κάπως γρήγορη..λες και...» και σταμάτησε την πρόταση του «λες και;;;» τον παρότρυνα να συνεχίσει «λες και βιαζόμασταν...σαν να μην είχαμε χρόνο» έπιασα το χέρι του που χάιδευε την κοιλία μου και μπέρδεψα τα δάχτυλά μας μεταξύ τους..πραγματικά δεν είχαμε χρόνο.Τι θα προλαβαίναμε να κάνουμε,τι θα προλαβαίναμε να ζήσουμε μέσα σε λίγους μήνες;...βιαζόμουν,βιαζόμουν πολύ να προλάβω να κάνω τα πιο τρελά τα πιο απλά αλλά και συγχρόνως τα πιο σημαντικά πράγματα μαζί του.πράγματα που δεν είχαμε κάνει εδώ και πέντε χρόνια μαζί,ήθελα να φτιάξω τις πιο ωραίες αναμνήσεις μαζί του,να τις βάλω σε ένα συρταράκι του μυαλού μου και να τις έχω πάντα και παντού μαζί μου...άλλα η αλήθεια είναι πως εχθές το βράδυ δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου..απλώς είχα μέρες να τον δω και μου είχε λείψει πραγματικά πάρα πολύ... «τίποτα απλά είχαμε μέρες να βρεθούμε και μου είχες λείψει» «σίγουρα;;» «ναι βρε Άρη...αλήθεια» άφησε το χέρι μου και άρχισε πάλι να με χαϊδεύει απαλά στην κοιλία,και τότε θυμήθηκα πως και εγώ είχα να τον ρωτήσω κάτι...»λοιπόν σειρά σου...τι ήταν αυτό εχθές το βράδυ;» γύρισα να τον κοιτάξω και είχα την απορία στα μάτια του. Πίεσα το χέρι του πάνω στην κοιλία μου,σήκωσα το ένα μου φρύδι και του γέλασα με νόημα... «αα αυτό...τίποτα» συνέχισα να τον κοιτάω και τότε συνέχισε «τίποτα...απλά εκείνη την στιγμή μου βγήκε..» άφησα το χέρι του και γύρισα πάλι στο πλάι να ξαπλώσω...πότε δεν είχα σκεφτεί αυτή την εκδοχή εγώ,ο Άρης και ένα παιδάκι,για την ακρίβεια ποτέ δεν με είχα σκεφτεί σε αυτό το ρόλο, ο οποίος αυτόματα εκτός από μητέρα με έκανε και σύζυγο...¨ήδη σου είναι δύσκολο το ότι θα φύγεις,μη κάνεις τέτοιες φαντασιώσεις γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να φύγεις¨ άκουσα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου η οποία είχε απόλυτο δίκιο...δεν έπρεπε να τα σκέφτομαι αυτά σε καμία περίπτωση γιατί τότε ήταν που δεν θα έφευγα πότε για το Λονδίνο... «σου έχω πει πόσο ωραίο λαιμό έχεις;» άκουσα τον Άρη να ψιθυρίζει μέσα στο αυτί μου και τον ένιωσα να αφήνει ένα φιλί λίγο πιο κάτω στον λαιμό μου,και τότε θυμήθηκα πως ακόμη είχα πιασμένα τα μαλλιά μου ψηλά,χαμογέλασα λίγο και γύρισα όλο το κορμί μου στην μερία του. Τον ξάπλωσα ανάσκελα στον καναπέ,ανέβηκα και έκατσα πάνω του μ τα γόνατα μου λυγισμένα,τους μηρούς μου να αγκαλιάζουν την μέση του και τα χέρια μου πάνω από τους ώμους του για να στηρίζομαι.. «όχι δεν μου το έχεις πει» είπα και χαμογελώντας έσκυψα και φίλησα το λαιμό... «έχεις και εσύ ωραίο λαιμό ξέρεις..» ανέβηκα λίγο κατά πάνω και άρχισα να φιλάω το σαγόνι του,το μάγουλο του και έπειτα τα χείλια του...αφέθηκε κατευθείαν και έβαλα τη γλώσσα μου μέσα στο στόμα του αναζητώντας την δική του..τα χέρια του ήταν στο πρόσωπο μου και σιγά σιγά κατέβαιναν και βρέθηκαν στους μηρούς μου. Πήγε να τραβήξει την μπλούζα του την οποία φορούσα και τότε ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο... πήγα να σηκωθώ και ένιωσα τα χέρια του Άρη να κλειδώνουν γύρο από τη μέση μου «άστο...» τον άκουσα να λέει και με τράβηξε κοντά του.. «μπορεί να είναι η μαμά μου..την αποφεύγω πολλές μέρες,τώρα μπορεί να ανησυχεί,πρέπει να το σηκώσω..» είπα και με μια κίνηση άπλωσα το χέρι μου να πιάσω το κινητό από τραπεζάκι και το σήκωσα «Ναι;» «μάντεψε!» άκουσα από την άλλη γραμμή τη φωνή της Αναστασίας και ανακουφίστηκα που δεν ήταν η μαμά μου «τι έγινε;» «ήρθε η Χρύσα!» αυτόματα κατέβηκα από τον Άρη και σηκώθηκα όρθια «πλάκα κάνεις! Πότε;» «έχθες το βράδυ,την φιλοξενώ στο σπίτι μου..ήρθε για λίγες μέρες να μας δει». Η Χρύσα είναι η τρίτη κολλητή μας που δυστυχώς πριν 3 χρόνια έφυγε να ζήσει στην Κύπρο εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα της.Ήταν πάντα η χαρά της παρέας,κεφάτη και με πολύ χιούμορ, κάθε τόσο έβαφε τα μαλλιά της και άλλο χρώμα και πότε δεν έβλεπες πάνω της το μαύρο. «μη το κουνήσετε από το σπίτι σου ...έρχομαι!» είπα και έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο.. « τι έγινε;» άκουσα τον Άρη να με ρωτάει «ήρθε η Χρύσα!» «σοβαρά; Πότε;...» «εχθές το βράδυ έφτασε..πρέπει να ετοιμαστώ,θα με πας στης Αναστασίας;» φώναξα καθώς πήγαινα στο δωμάτιο να ετοιμαστώ.. «εννοείται θέλω και εγώ να την δω..» τον άκουσα να λέει και με ακολούθησε στο δωμάτιο για να ντυθεί και αυτός. Στο διάδρομο προς το δωμάτιο έβγαλα την μπλούζα του Άρη,γύρισα να τον κοιτάξω που με ακολουθούσε και του την πέταξα.Την έπιασε, την κρέμασε στον ώμο του και τότε ένιωσα το χέρι του να με τραβάει πίσω και με μια κίνηση με πήρε σήκωσε και με ακολούθησε στον άλλο του ώμο,γέλασα με αυτή του την κίνηση και σήκωσα το σώμα μου να του δώσω ένα φιλί στο μάγουλο και ξανά έσκυψα μπροστά «Άρη όχι τώρα..βιάζομαι» είπα αφού ηρέμησα από το γέλιο, «ναι αλλά δεν μου αρέσει να αρχίζω κάτι χωρίς να το τελειώνω..» είπε και τότε φτάσαμε στο δωμάτιο,με ακούμπησε στο κρεβάτι και έπεσε πάνω μου φιλώντας το λαιμό μου και τα χείλια μου «και την εργασία σου την αρχίσει για την σχολή αλλά δεν βλέπω να την τελειώνεις..» είπα και άρχισα να γελάω «άλλο αυτό..» το άκουσα να λέει και άρχισε να κεφάλι του να κατηφορίζει προς στο στήθος μου,τότε το έπιασα και το σήκωσα να με κοιτάξει και αυτόματα έβαλα όλο το βάρος μου στους αγκώνες για να σηκωθώ λίγο, «ώραια λοιπόν,άκου τι θα κάνουμε..θα με πας τώρα στα κορίτσια και εσύ θα πας να τελειώσεις την εργασία σου ..και το βράδυ να σε σίγουρος ότι θα τελειώσουμε και αυτό που άρχισες πριν..» και του χαμογέλασα με ναζιάρικο βλέμμα που πάντα το χρησιμοποιώ για να τον κάνω να πει ναι... «Γαμώτο! Σου έχω πει να μη με κοιτάς έτσι!» «πως έτσι;» είπα ναζιάρικα και χαμογέλασα πιο πολύ «κάλα με έπεισες» είπε δήθεν τσατισμένος και άφησε ένα τελευταίο φιλί στα χείλια μου προτού σηκωθεί,γέλασα για άλλη μια φορά δυνατά και με μια κίνηση σηκώθηκα και εγώ.
***
Ήμασταν στην είσοδο της πολυκατοικίας και βγαίναμε να πάρουμε το αμάξι «το πάρκαρες μακριά;» «οχι εδώ απέναντι είναι,γιατί;» γύρισα να τον κοιτάξω και του χαμογέλασα ναζιάρικα «τίποτα απλά αν ήταν μακριά θα σε περίμενα εδώ να το φέρεις γιατί βαριέμαι να περπατάω» τον είδα που στριφογύρισε τα μάτια του,πέρασε να περπατήσει μπροστά και τον χτύπησα ελαφρά στην πλάτη.Μπήκαμε μέσα και ξεκινήσαμε για την Αναστασία.Στο δρόμο δεν μιλούσαμε πολύ και έτσι βρήκα την ευκαιρία να να κλείσω λίγο τα μάτια μου. Τον ένιωσα να με φιλάει στα χείλια και γύρισα να τον κοιτάξω «φτάσαμε» είπε και κοίταξα αυτόματα έξω από το παράθυρο «ααα με πήρε ο ύπνος..» πήγα να κατέβω αλλά δεν είδα κίνηση από τον Άρη «δε θα έρθεις τελικά;» τον ρώτησα και περίμενα απάντηση... «όχι μωρέ,έχετε πολλά να πείτε,αν είναι κανονίστε να βγούμε για ποτάκι το βράδυ,θα πω τον Μάριο και τον Γιάννη αν είναι να πάμε όλοι μαζί και θα το δω εκεί το τρελοκομείο...»(τρελοκομείο=Χρύσα) «Τον Γιάννη;; τι κάνει αυτός; χάθηκε τελείως» «έχει πάλι πρόβλημα με την Ζένια μωρέ κάθε μέρα σκοτώνονται και δε βγαίνει πολύ έξω..για αυτό έχει μείνει και πίσω η εργασία..την κάνουμε μαζί αλλά δεν έχουμε ίδιες ώρες ελεύθερες να μας βολεύουν..» «χμμ..καλά θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε για το βράδυ!» είπα και τον φίλησα για τελευταία φορά στα χείλια του.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και άκουσα κάτι φωνές να με φωνάζουν από ψηλά,σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Αναστασία και την Χρύσα να με φωνάζουν από το μπαλκόνι.Χαμογέλασα με ενθουσιασμό,σήκωσα το χέρι μου να τις χαιρετήσω και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκα προς την είσοδο της πολυκατοικίας.Με το που βγήκα από τον ανελκυστήρα βρέθηκα ξαφνικά στην αγκαλιά της Χρύσας.Τσιρίζαμε τόσο δυνατά που πόνεσε ο λαιμός μου,ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι μου και το σκούπισα γρήγορα με το χέρι μου «Πόσο πολύ μου έλειψες,δε μπορείς να φανταστείς!» την άκουσα να λέει καθώς μπαίναμε μέσα στο σπίτι αγκαλιά «πάντως δεν είσαι σωστή,πριν ένα μήνα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και δεν μου είπες τίποτα!» της απάντησα και την άφησα για να βγάλω την ζακέτα μου, «ήθελα να σας κάνω έκπληξη,ούτε στην Αναστασία είπα τίποτα,απλά είχα μια ατυχία στο αεροδρόμιο και αναγκάστηκα να την πάρω τηλέφωνο να έρθει να με πάρει και έτσι χάλασε η έκπληξη..» «τι έπαθες στο αεροδρόμιο;» την ρώτησα καθώς προχωρούσαμε στο μπαλκόνι οπού ήταν ακόμη η Αναστασία. «άσε χάλασε η βαλίτσα μου και ήμουν μέσα στο κρύο με ανοιχτή βαλίτσα..πάλι καλά που μπόρεσε να έρθει η Αναστάσια» μου απάντησε την ώρα που έσκυψα να φιλήσω την Αναστασία. «πάνω που έπεσα να κοιμηθώ με παίρνει τηλέφωνο και μου φωνάζει τρέχα...εγκεφαλικό πήγα να πάθω όταν έμαθα ότι ήρθε!» γελάσαμε όλες μαζί και βολευτήκαμε σε καρέκλες εγώ και η Χρύσα... «Λοιπόν πες τα όλα! Τι γίνεται εδώ; Πως τα περνάς;» άκουσα την Χρύσα να ρωτάει με ενθουσιασμό... «στα λέω κάθε τόσο από το τηλέφωνο Χρύσα...δεν έχω νέα!» με κοίταξε με ένα μυστήριο βλέμμα και κατάλαβα ότι η απάντηση μου δεν της ήταν αρκετή. «Και εγώ πρέπει να σε πιστέψω τώρα;» δε κατάλαβα που το πήγαινε «ναι βρε Χρύσα δεν έχω να σου πω κάτι...επικρατεί ησυχία τάξη και ασφάλεια!» της είπα και χαμογέλασα «έγω εχθές κάτι για Λονδίνο έμαθα..ότι δεν το ξέρει ο Άρης έμαθα..και χμ τι αλλό;ααα ναι! Ότι δεν το ξέρουν ούτε οι δικοί σου!» κατέβασα το κεφάλι και τότε άκουσα την Αναστασία «αα ναι! Της τα είπα εχθές το βράδυ..» γύρισα να κοιτάξω την Χρύσα που άπλωσε το χέρι της και μου χάιδεψε τα μαλλιά «ναι...καλά άκουσες...κοίτα δε ξέρω τι θα κάνω ούτε πως θα το ανακοινώσω..έχω ακόμη χρόνο,και είναι το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή..» ένιωσα την Χρύσα που τύλιξε το χέρι της γύρο από το λαιμό μου και την πλησίασα για να με κλείσει στην αγκαλιά της «είναι πολύ καλή ευκαιρία Αννετα...είναι δύσκολο το καταλαβαίνω,και εγώ έφυγα μακριά από πράγματα και πρόσωπα που αγαπούσα,κι όμως δεν το άφησα να με πάρει από κάτω..να είσαι αισιόδοξη και να σκέφτεσαι θετικά» «αυτό προσπαθώ...» ήθελα να αλλάξω την κουβέντα οπότε ρώτησα την Χρύσα για αυτήν «σειρά σου! Για πες! Πως τα περνάς;» την ρώτησα και βολεύτηκα καλύτερα στη καρέκλα μου «πολύ καλά..έχω την σχόλη τον Χρήστο..όλα κυλάνε ήρεμα..» της χαμογέλασα και της έπιασα το χέρι «τι βλέπω; Κόκκινο μαλλί; Πότε θα τα αλλάξεις πάλι;» «δεν σκοπεύω να τα αλλάξω αυτή τι φορά, μου άρεσε το κόκκινο..» πραγματικά η Χρύσα είχε μεταμορφωθεί σε μια καλλονή.Είχα χρόνια να την δω,όταν έφυγε ήταν μαθήτρια του γυμνασίου και τώρα έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα. Μακρία ίσα κόκκινα μαλλιά με μάτια πρασινωπά,και ένα αξιοζήλευτο σώμα.. «και έγω πιστεύω ότι σου πάει πολύ αυτό το χρώμμα» γύρισα να κοιτάξω την Αναστασία και τότε παρατήρησα το πρόσωπο της «Θεέ μου!» αναφώνησα μέσα στην ταραχή μου «τώρα το είδα τι έπαθες;» σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε «τι εννοείς;» αποκλείεται να μην είχε παρατηρήσει το πρόσωπο της «τι είναι αυτά τα εξανθήματα στο προσωπο σου Αναστασία; Είναι σαν πληγές στα μάγουλα κάτω από τα μάτια σου..» την είδα σκεπτική και απάντησε γρήγορα «τίποτα μην ανησυχείς καμία αλλεργία θα είναι πάλι» την κοίταξα με απορημένο βλέμμα και εκείνη την ώρα σηκώθηκε όρθια «πάω να βάλω καφέ θέλετε;» γέλασε η Χρύσα και της απάντησε «εννοείται,απορώ γιατι δεν το έχεις κάνει ακόμη!» μπήκε μέσα η Αναστασία και η Χρύσα πετάχτηκε γρήγορα από τη θέση της «Αννέτα τι έχει η Αναστασία;» γυρισα να την κοιτάξω και πραγματικα δεν καταλάβαινα τι εννούσε «τι θες να πεις..;» «έλα Αννέτα πες μου θέλω να ξέρω..και έχθες το βράδυ που ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο δεν ήταν κάλα,τα δάχτυλα της ήταν πρίσμενα και όταν γυρίσαμε σπίτι παρατήρησα οτί έτσι ήταν και τα πόδια της» σάστησα με αυτά που άκουγα,δεν είχα ιδέα γιατί πράγμα μιλούσε.Δεν είχα παρατηρήσει τίποτα αυτό το καιρό και η Αναστασία δεν μου είχε πει κάτι.. «Πραγματικά Χρύσα δεν ξέρω τίποτα,πρώτη φορά τα ακούω αυτά που λες! Είσαι σίγουρη;» «ναι σου λεω..δεν είπα τίποτα για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση..και αυτά τα εξανθήματα τώρα το πρωι τα έβγαλε που καθόμασταν στο μπαλκονι,πραγματικά τρόμαξα πολυ» τώρα είχα αρχίσει να ανησηχώ και εγώ...τι μπορεί να είχε και δεν μας έλεγε τίποτα; «λοιπόν όσο θα είσαι εδώ να την προσέχεις..άμα δεις κάτι περίεργο πάλι να μου το πεις και θα την πάμε σηκωτη στο γιατρο» είδα την Χρύσα που έγνεψε καταφατικά και φαντάστικα πως μάλλον άκουσε την Αναστασία να έρχεται... «Κάλα Χρύσα θα σε σκοτώσω ακόμη ζαλίζομαι από εχθές!» γύρισα να κοιτάξω την Χρύσα και αυτή μου χαμογέλασε «το παρακάναμε λίγο εχθές είναι η αληθεια» είπε με βλέμμα απολογιτικο «τι κάνατε καλε;» ρωτησα και γύρισα να κοιτάξω την Αναστασία «Ασε Αννέτα,με κρασάκι ξεκινήσαμε για το καλοσώρισες και καταλήξαμε αγκαλιά με ένα μπουκάλι chivas, μέχρι και καραόκε έπαιξα...ποιος; έγω που το μισώ!» άρχισε να γέλαει η Χρύσα και με κόπο την άκουσα να μιλάει «ένα παραδέξου το! Σου άρεσε και επίσης έχεις τέλεια φωνή!» είδα την Αναστασία που ξύνησε τα μούτρα και γελάσαμε δυνατά μαζί με την Χρύσα..οι ώρες κυλούσαν γρήγορα και ούτε κατάλαβα πότε ήρθε το μεσημέρι «Κορίτσια έγω φεύγω,πάω σπίτι σιγα σιγα» «κάτσε λίγο ακόμη καλά περνάμε..» άκουσα την Αναστασια και γύρισα να την κοιτάξω «καλα περνάμε δε λέω αλλά πρέπει να περάσω και λίγο απο τους δικούς μου..τους αποφεύγω όλη την βδομάδα και ποιος την ακούει μετά την κυρά-Μαρία» «ααχ η κυρία Μαρια! Πόσο μου έλειψε..πες της ότι ήρθα και θα περάσω να την δω κάποια στιγμή..» «θα της το πω Χρυσα μου..είμαι σίγουρη οτι θα χαρεί πόλυ...της έλειψες» «και εμένα μου έλειψε..ειδικά εκείνα τα σαρμαδάκια που κάνει.....να της πεις να μου φτίαξει» της χαμογελασα γλυκά και κούνησα το κεφάλι μου... «λοιπόν φεύγω ..αα παραλίγο να το ξεχάσω..το βράδυ κανόνισα με τον Αρη να πάμε για ποτάκι όλοι μαζί..θα πει και τον Μάριο και τον Γιάννη» «τον Μάριο τον θυμάμαι τον είχα γνωρίσει πρωτου φύγω,αλλά ο Γιάννης ποιος είναι;» με ρώτησε η Χρύσα και τότε πετάχτηκε η Αναστασία «είναι ένας συμφοιτητής του Άρη..κάλο παίδι αλλά..η δικιά του ότι θέλει τον κάνει...μη μου πεις οτι θα την φερεί και αυτην» «Δεν ξέρω Αναστασία μου...μάλλον» «ωωχ!» άκουσα να λέει η Αναστασιά και σηκώθηκα από την καρέκλα. Της φίλησα και της δύο και ξεκίνησα για την στάση. Έβγαλα το κινητο από την τσάντα μου και πήρα την μαμά μου «Ναι;» «έλα κοριτσάκι μου! Που είσαι τόσες μέρες;» την άκουσα από την άλλη γραμμή «είχα κάτι δουλειές μαμά μου..σπίτι είσαι;» « ναι ναι θα έρθεις;» την άκουσα ενθουσιασμένη «ναι,θα φάω μαζί σας σήμερα..άντε έρχομαι θα τα πούμε από κοντά..!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου