Κεφάλαιο 2ο: Μάγια

Οι μαθητές είχαν ήδη μαζευτεί στο χώρο μπροστά από το κτήριο και εκεί ήταν και η Μπέλλα..Είδα ένα μεγαλόσωμο τύπο να την κρατάει από την μέση,ένιωσα ένα περίεργο θυμό να βράζει μέσα μου και γύρισα το βλέμμα μου αλλού πριν κάνω κάτι που δεν έπρεπε. Η ώρα κυλούσε ευχάριστα μέχρι την στιγμή που ο διευθυντής ανακοίνωσε τον νέο καθηγητή της λογοτεχνίας και μου έδωσε το λόγο να συστηθώ.  Ανακοινώθηκαν τα ονόματα και η κατανομή των μαθητών στις αίθουσες και τώρα όλοι τους σιγά-σιγά προχωρούσαν μέσα,ενώ οι καθηγητές μαζευτήκαμε στην αίθουσα καθηγητών όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Καρλαιλ Κάλεν «Έχω ακούσει πάρα πολλά για εσάς» του είπα και άπλωσα το χέρι μου για μια χειραψία, έκανε το ίδιο και ταυτόχρονα η ευγενική του φωνή ταξίδεψε στα αυτιά μου «Το ίδιο θα πω και εγώ για εσάς,ο Τζάσπερ δεν έχει σταματήσει να μιλάει για το πόσο ιδιαίτερος άνθρωπος είστε»  «Μερικές φορές ο Τζάσπερ είναι υπερβολικός» κατάφερα να πω και ένα στραβό χαμόγελο πρόβαλλε στο πρόσωπο μου «Πάντα εμπιστεύομαι την κρίση του» μου είπε και χαμογέλασε με την σειρά του. «Θα σας παρακαλέσω κύριοι να περάσετε στις αίθουσες πριν τις καταστρέψουν οι μικροί ταραξίες,και να θυμάστε δεν θέλουμε να τους αγχώσουμε από τώρα,κάντε μια ελαφριά συζήτηση για το πως πέρασαν,και μην ξεχάσετε να τους θυμίσετε πως από αύριο φοράνε τις στολές τους,όπως είδατε σήμερα κανένας μαθητής δεν τήρησε τον κανόνα!» μας είπε ο διευθυντής  Αμούν και τότε άρχισαν οι καθηγητές να πηγαίνουν προς τις αίθουσες.Πέρασα την μαύρη τσάντα μου στον ένα μου ώμο και ανέβηκα την ξύλινη κυκλική σκάλα  κατευθυνόμενος προς την αίθουσα. Μπήκα μέσα και ένιωσα πολλά ζευγάρια μάτια να είναι καρφωμένα πάνω μου. Πέρασα νευρικά το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου,μια κίνηση που σινηθήζω να την κάνω όταν νιώθω αμήχανος,ακούμπησα την τσάντα μου πάνω στην μεγάλη έδρα και στάθηκα αποφασιστικά απέναντι στους μελλοντικούς μαθητές μου «Καλημέρα παιδιά,όπως θα ακούσατε και πριν λίγο είμαι ο νέος καθηγητής της λογοτεχνίας, ενημερώθηκα για την δουλειά που έχετε κάνει με τον κύριο Στέφαν και οφείλω να πω πως έχετε ανεβάσει αρκετά τον πήχη,όμως μαζί θέλω να δουλέψουμε κάτι εντελώς διαφορετικό, ας μην σας αγχώνω από τώρα,θα ήθελα λίγο να γνωριστούμε μεταξύ μας,να μου πείτε για εσάς...και για ότι άλλο σας απασχολεί» το ήσυχο ακροατήριο που ήταν απέναντι μου είχε αρχίζει να με τρομάζει.Κανένας δεν αντέδρασε σε αυτά που είπα και όλοι με κοιτούσαν με ένα εκνευριστικά ανέκφραστο βλέμμα,εκτός την Μπέλλα,τα μάτια της έκαιγαν τα δικά μου και αυτό το πονηρό χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη της,πραγματικά τι ήθελε από εμένα; Πήρα την κατάσταση με τα ονόματα στα χέρια μου και τότε παρατήρησα πως έτρεμαν τα χέρια μου λες και είχα Πάρκινσον. Δεν το άφησα να με πάρει από κάτω και άρχισα να φωνάζω δυνατά τα ονόματα των μαθητών από τον κατάλογο ώστε να τους μάθω .  Είχαν αρχίσει να αισθάνονται πιο άνετα μαζί μου,συμμετείχαν στην συζήτηση που είχαμε ανοίξει για σπουδές που θα ακολουθούν από εδώ και πέρα  και δεν έχαναν την ευκαιρία για κάποιο έξυπνο αστείο,η σχολιασμό. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Μπέλλα σκιμμένη πάνω από το κινητό της. Δεν ξέρω τι με πείραξε πιο πολύ,το ότι δεν πρόσεχε την συζήτηση ή....το ότι δεν πρόσεχε εμένα «Μπέλλα Σουάν;» φώναξα δυνατά ώστε να με ακούσει και όλοι οι μαθητές γύρισαν να την κοιτάξουν ξαφνιασμένοι «παρακαλώ;» ακούστηκε χαμηλόφωνα η φωνή της και τα καστανά μάτια της χάθηκαν για άλλη μια φορά στα δικά μου. Έμεινα για λίγο κοκαλωμένος στη θέση μου μη μπορώντας να αντιδράσω «Τόσο ανιαρή είναι η συζήτηση μας,και δεν θέλεις να συμμετάσχεις;» την ρώτησα και την κοίταξα ενώ οργή ξεχείλιζε από μέσα μου «για την ακρίβεια δεν ξέρω καν γιατί μιλάτε,οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω για το αν είναι ανιαρή ή όχι» άκουσα την φωνή της με ένα βαθμό ειρωνείας και όλοι οι συμμαθητές της άρχισαν να γελάνε «Μάλλον το νοηματικό σου επίπεδο δεν σου επιτρέπει να συμμετάσχεις στη συζήτηση,παρόλα αυτά μπορείς να κάνεις μια μικρή προσπάθεια να παρακολουθήσεις,και ας μην καταλαβαίνεις»  άκουσα όλους τους μαθητές να βγάζουν επιφωνήματα και σφυρίγματα για την απάντηση μου και ένιωθα αηδία για τον εαυτό μου.Πως μπόρεσα να ξεστομίσω κάτι τέτοιο; Τι θα γινόταν αν έκανε παράπονα στην διεύθυνση; Να χάσω από την πρώτη μέρα την δουλειά μου; Χτύπησε το κουδούνι και το δολοφονικό βλέμμα της δεν είχε φύγει από πάνω μου. Άρχισαν όλοι σιγά-σιγά να αποχωρούν από την αίθουσα και εγώ έκατσα στην καρέκλα να ηρεμήσω λίγο. Έσκυψα το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και έκλεισα τα μάτια μου δυνατά. Και τότε ένιωσα δύό χέρια πάνω στους ώμους μου να με χαϊδεύουν απαλά,ένα άρωμα με τύλιξε  και σήκωσα το κεφάλι μου μαγεμένος πάνω ενώ τα μάτια μου ήταν ακόμη κλειστά. Η ανάσα της χάιδευε το αυτί μου ενώ η δική μου με κόπο έβγαινε από τα πνευμόνια μου «Μην είστε τόσο αγχωμένος Κύριε Μεσιεν..» ψιθύρισε ενώ τα χείλια της ακουμπούσαν τώρα το λοβό του αυτιού μου «Δεν θα πω τίποτα....» συνέχισε και τότε ένιωσα την ανάσα της να κατεβαίνει στο σβέρκο μου «Αρκεί να μην επαναληφθεί, δεν φημίζομαι για την υπομονή μου ξέρετε» ήταν τα τελευταία λόγια της και τότε τα νύχια της καρφώθηκαν απαλά πάνω στο δέρμα του σβέρκου μου . Ένα ρίγος πέρασε το κορμί μου και γύρισα να την κοιτάξω «Μπέλλα...έγω....»  «Σσσς μην υπολογίστε δεν χρειάζεται,απλά να μην επαναληφθεί» μου ψιθύρισε και τα χείλια της βρέθηκαν πάλι κοντά στο αυτί μου,το δάγκωσε απαλά και πριν προλάβω να αντιδράσω είχε χαθεί από την αίθουσα ...

Μπέλλα POV

πρώτος άντρας που με είχε προσβάλει με αυτό το τρόπο,και ο πρώτος που με αρνήθηκε. Αυτό θα μου το πληρώσει πολύ ακριβά. Δεν έχει μάθει ακόμη με ποια τα έχει βάλει...Από την πρώτη στιγμή που τον είδα στην είσοδο του σχολείου μου τράβηξε το ενδιαφέρον,το σώμα του,τα πράσινα μάτια του και ήδη το είχα βάλει στόχο να τον πλησιάσω όμως η στάση του αργότερα έκανε τα πράγματα χειρότερα,είχα όρεξη απλώς να τον προσθέσω στην λίστα μου αλλά αυτός θέλει επικίνδυνο παιχνίδι,και αφού το θέλει θα το έχει.Κατέβηκα βιαστικά τα σκαλιά και βρέθηκα στη είσοδο που με περίμενε η Τζέσικα «Πρέπει να το παραδεχτείς Μπέλλα,ο τύπος ξέρει να σε βάζει στη θέση σου» την άκουσα να λέει με ένα ειρωνικό τόνο «Αυτό θα το δούμε Τζέσικα,θα το δούμε,δεν τελείωσα ακόμη μαζί του..» της είπα και άρχισα να περπατάω βιαστικά έξω και αυτή με ακολούθησε «Μπέλλα μη το παρατραβάς το σχοινί,κάποια στιγμή πρέπει να τα σταματήσεις όλα αυτά τα κόλπα..» την άκουσα να λέει καθώς πλησίαζα το αυτοκίνητο που είχε έρθει να με πάρει «Δεν θα μου πεις εσύ Τζέσικα τι θα κάνω,δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να το αφήσω έτσι» της είπα και χάθηκα μέσα στο αμάξι «Ξεκίνα» είπα στον Τζέικ και έβαλε αμέσως μπρος «Δεν σε βλέπω καλά» σχολίασε και έγειρα το κεφάλι μου πίσω «Δεν ρώτησα την γνώμη σου..»  του είπα και έκλεισα το παράθυρο μου που ήταν  ανοιχτό από πριν. Φτάσαμε στο σπίτι μου και πήγε το αυτοκίνητο στο υπόγειο πάρκινγκ. Μόλις πάρκαρε κατέβασα το κάθισμα του και ανέβηκα πάνω του. «Μπέλλα,όχι εδώ» τον άκουσα να λέει καθώς τύλιξα τα πόδια μου γύρω του. Άρχισα να φιλάω τον λαιμό του και είδα τα μάτια του που έκλεισαν «Μπέλλα σε παρακαλώ, δεν θέλω να χάσω την δουλειά μου» επανέλαβε και φυλάκισα ανάμεσα στα χείλια μου το λοβό του αυτιού του «Σταμάτα Τζέικ» του είπα και κατέβασα τις τιράντες από το φόρεμα μου αποκαλύπτοντας το στήθος μου «Αφού το ξέρω σου αρέσει..» του είπα και άρχισα να γελάω ενώ τα χείλη του έκλεισαν την αριστερή μου θήλη και εγώ έβγαζα τα σκουλαρίκια μου. Πέρασα το χέρι μου ανάμεσα μας και άνοιξα την ζώνη του,μόλις τελείωσα άνοιξα το ντουλαπάκι από δίπλα και έβγαλα το μικρό τετράγωνο σακουλάκι. Του το έδωσα και μόλις το έβαλε μπήκε γρήγορα μέσα μου. Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω κάνοντας κυκλικές κινήσεις και μικρά βογκητά έβγαιναν από το στόμα του Τζέικ. ΄΄Να τι έχασες σήμερα κύριε Μεσιεν΄΄ σκέφτηκα από μέσα μου ένω κατέβαινα από τον Τζέικοπ και άρχισα να στρώνω το φόρεμα μου «Μπέλλα,σε παρακαλώ,δεν θέλω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο εδώ,ανα πάσα στιγμή μπορεί να μας δει κάποιος,σου είπα δεν θέλω να χάσω την δουλειά μου» μου είπε καθώς κούμπωνε το παντελόνι του «Την δουλειά σου θα την χάσεις αμά δεν κάνεις ότι λέω εγώ,το κατάλαβες;"»του είπα και γύρισα να τον κοιτάξω «Εντάξει» είπε μόνο και του χαμογέλασα «έτσι μπράβο» του είπα καθώς  έβαζα τα σκουλαρίκια μου,άνοιξα την πόρτα και έφυγα για το σπίτι....

Ανέβηκα πάνω και μόλις μπήκα μέσα είδα την Τάνια στο σαλόνι με τον ‘’νέο’’ διακοσμητή τον Φίλ . Είχε αποφασίσει από καιρό να αλλάξει το σαλόνι όπως είχε ανακοινώσει στον πατέρα μου Τσάρλι αλλά είχα καταλάβει πως είναι ένα ψέμα για να δικαιολογήσει την παρουσία του Φίλ μέσα στο σπίτι. Δεν τους έδωσα σημασία και ανέβηκα στον πάνω όροφο στο δωμάτιο μου. Δεν έμεινα για πολύ μόνη άφου η Τάνια με ακολούθησε. «Τι τρόπος είναι αυτός Μπέλλα; Ούτε ένα γεια δεν είπες» φώναξε και εγώ έπεσα με δύναμη πάνω στο κρεβάτι μου «Τώρα πρέπει να τους γνωρίζω κιόλας;» την ρώτησα και γέλασα «Τι εννοείς;» με ρώτησε λες και δεν είχε καταλάβει «Τάνια,κάνε ότι θες και με όποιον θες,εγώ όμως δεν θέλω να έχω καμία σχέση,και σταμάτα να τους φέρνεις εδώ μέσα γιατί είμαι στα όρια μου και δεν θέλεις να το πω στον μπαμπά!» της είπα και έκλεισα τα μάτια μου «Τι είναι αυτά που λες Μπέλλα; Ο Φίλ είναι απλώς διακοσμητής,τα έχω σταματήσει όλα αυτά για τα οποία με κατηγορείς εδώ και πάρα πολύ καιρό,και αν έχεις να πεις κάτι εσύ στον Τσάρλι έχω να του πω και εγώ,λες και δεν ξέρω για τον Τζέικ ή για όλους τους υπόλοιπους..» μου είπε και άνοιξα απότομα τα μάτια μου «Μη με απειλείς!» της φώναξα και σηκώθηκα όρθια «Γιατί; Φοβάσαι,μήπως ο καημένος μπαμπάς Τσάρλι μάθει τι καλή κόρη έχει; Πως έχει χάσει την αγνότητα της εδώ και καιρό ενώ αυτός πιστεύει πως παίζεις ακόμη με κούκλες;» η οργή φούντωσε μέσα μου! Μπορούσε να λέει ότι ήθελε για εμένα,άλλωστε δικό της δημιούργημα είμαι,αυτή με έκανε αυτό που είμαι σήμερα,εγωίστρια,κακομαθημένη.. αλλά για τον Τσάρλι δεν μπορούσε να μιλάει έτσι! Όχι αυτό δεν θα το επέτρεπα! Την έπιασα από το λαιμό και την κόλλησα στον τοίχο «Δεν θα ξαναπιάσεις ποτέ στο στόμα σου τον Τσάρλι! Μ΄ακούς; Δεν είσαι άξια να μιλάς για αυτόν! Απορώ πως έμπλεξε μαζί σου,η μητέρα μου ποτέ δεν θα-» δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση μου «Η μητέρα σου σας παράτησε Μπέλλα! Πότε θα το καταλάβετε και οι δύο σας; Ούτε που την γνώρισες ,και συνέχεια μιλάς για αυτήν,άλλωστε μη ξεχνάς πως εξαιτίας σου έφυγε!» ένιωσα ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα. Πήρα τα χέρια μου από το λαιμό της και έκανα δύο βήματα πίσω. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου και είδα την Τάνια να με πλησιάζει «Μπέλλα,συγνώμη,δεν ήθελα να-» σήκωσα τα χέρια μου προστατευτικά μπροστά μου και έκανα άλλο ένα βήμα πίσω «Φύγε» ψιθύρισα και ένιωσα το κεφάλι μου να πονάει από το κλάμα «Μπέλλα,σε παρακαλώ-»  «Φύγε!» της ούρλιαξα,άνοιξα την πόρτα,την τράβηξα από το χέρι και την πέταξα έξω...Περπάτησα αργά προς το κρεβάτι,πήρα στην αγκαλιά μου την κορνίζα με την φωτογραφία της μητέρας μου και ξάπλωσα. Όσο και αν με πονούσαν τα λόγια της Τάνια είχε δίκιο,εγώ έφταιγα για ότι έγινε....Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω,αμυδρά έρχονται εικόνες από το πανέμορφο πρόσωπο της στο μυαλό μου.Που και που την βλέπω στα όνειρα μου,πάντα με αυτό το γαλήνιο χαμόγελο,να απλώνει τα χέρια της να με αγκαλιάσει,να με προστατέψει,όπως έκανε τότε,εκείνο το βράδυ που με άφησε...

Εντουαρντ   POV

Έφτασα επιτέλους σπίτι  και βρήκα την Ρόζαλι πάνω στην σκάλα να καθαρίζει τα ψηλά ντουλάπια της κουζίνας «Ρόζαλι τι κάνεις εκεί;» είπα ανήσυχος και της έπιασα το χέρι για να κατέβει «Καθαρίζω Έντουαρντ,κάποια στιγμή πρέπει να σημαζευτούμε» μου είπε και κατέβηκε κάτω. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση της και την τράβηξα κοντά μου «Δεν θέλω να κάνεις τέτοιες δουλειές μόνη σου» της είπα και άφησα ένα φίλι στα χείλη της «Άστα αυτά,πες μου πως ήταν η πρώτη σου μέρα;» το φοβόμουν ότι θα την έκανε αυτήν την ερώτηση «ήταν..συμπαθητική» της είπα και κατέβασα το κεφάλι μου. Τα χέρια της σήκωσαν το πρόσωπο μου και την κοίταξα στα μάτια «Πες τα μου όλα» μου είπε και χαμογέλασε «τίποτα το σπουδαίο,αν σκεφτείς ότι πρόσβαλα τη νοητική κατάσταση της Μπέλλας, μιας μαθήτριας μπροστά σε όλη την τάξη...που τυχαίνει ο πατέρας της να είναι στέλεχος του σχολείου,δεν έγινε τίποτα συναρπαστικό»  το γέλιο της γέμισε το χώρο γύρω μας και τα χέρια της τύλιξαν το λαιμό μου «Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό Εντουαρντ» κατάφερε να πει μέσα από τα γέλια της και την έσφιξα στην αγκαλιά μου «Αυτό το γέλιο σου με μεθάει..» της ψιθύρισα στο αυτί και άρχισα να φιλάω το λαιμό της «Εντουαρντ,όχι τώρα έχω δουλειές και μετ-» πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα χείλια μου ήταν πάνω στα δικά της. Η γλώσσα μου έψαχνε απελπισμένα την δικιά της,είχα ανάγκη να νιώσω την ζεστασιά και την αγάπη της,ήταν κάτι σαν το καταφύγιο μου. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την πήγα στο δωμάτιο με το κρεβάτι. Την ακούμπησα απαλά και τότε με τράβηξε από την γραβάτα πάνω της. Την έβγαλε με μία κίνηση και άρχισε να ανοίγει τα κουμπιά από το πουκάμισο μου ενώ εγώ επεξεργαζόμουν ακόμη τον θεσπέσιο λαιμό της. Απελευθερώθηκα από το πουκάμισο και έβγαλα την μπλούζα της Ρόζαλι και την ακούμπησα δίπλα. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να κατεβαίνω από το λαιμό της στο στήθος της.Ένα πρόσωπο εμφανίστηκε στο μυαλό μου και έχασα την συγκέντρωση μου.Πως γίνεται μέχρι και τώρα αυτή να μπαίνει στο μυαλό μου και να το κυριεύει; Μα καλά τι έχω πάθει..βρίσκετε στην αγκαλιά μου η Ρόζαλι και εγώ  σκέφτομαι την Μπέλλα; Δεν άντεξα,ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από το στόμα μου και απομακρύνθηκα,ένιωσα το σώμα της Ρόζαλι να τραντάζεται κάτω από το δικό μου και τα μάτια της βυθίστηκαν στα δικά μου «Τι έπαθες;» ακούστηκε η έκπληκτη φωνή της και με έσπρωξε ώστε να φύγω από πάνω της. Ξάπλωσα δίπλα της και άφησα την βαριά μου ανάσα να βγει επιτέλους έξω «Συγνώμη,δεν ξέρω τι με έπιασε..» της είπα και πέρασα τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο μου «Από ότι φαίνεται θα έχω να ανεχτώ πολλές ....αλλαγές!» την άκουσα να λέει την ώρα που σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρπαξε την μπλούζα της....

Την άφησα για λίγο μόνη της άλλωστε δεν είχα το κουράγιο ούτε για την γκρίνια της,ούτε για τα πείσματα της. Περπατούσα στους δρόμους του Μανχάταν βλέποντας τους ουρανοξύστες, και απολαμβάνοντας το απαλό αεράκι που χάιδευε τα μάγουλα μου.Πριν το καταλάβω είχα φτάσει στο Central Park και το βρήκα καλή ευκαιρία για μια βόλτα. Αφού τελείωσα με την επίσκεψη μου στο ζωολογικό κήπο έκατσα σε μια περιοχή με γρασίδι για να ξεκουραστώ.Όλες αυτές τις ώρες στο μυαλό μου κυριαρχούσε μια μορφή,μια ύπαρξη..αυτή...! Πως γίνεται αυτό;Την ξέρω μόλις λίγες ώρες,κι όμως με είχε ήδη κερδίσει.Αυτό το χαμόγελο της,τα χείλη της..Όντως είχε δίκιο ο Τζάσπερ,αυτή η κοπέλα μπορεί να σε μαγέψει,όμως ποιος ο λόγος που το κάνει αυτό;Γιατί να θέλει να είναι έτσι;

Είχε σκοτεινιάσει και αποφάσισα να γυρίσω σπίτι προτού η Ρόζαλι γεμίσει το μυαλό της με τρελές ιδέες.Μπήκα μέσα και μια ησυχία σκέπαζε όλο το σπίτι. Κατευθύνθηκα πως το σαλόνι και την βρήκα με μια λεπτή κουβέρτα να έχει βυθιστεί σε βαρύ ύπνο στον καναπέ. Πραγματικά είναι ένας άγγελος,δεν της αξίζει όλο αυτό,πόσο εγωιστής πρέπει να είμαι για της φέρομαι έτσι,και πόσο δειλός,που στην πρώτη δυσκολία το έβαλα στα πόδια φεύγοντας από το σπίτι χώρις καν να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου. «Ρόζαλι..» ψιθύρισα απαλά στο αυτί της και χάιδεψα τα μαλλιά της.Κουνήθηκε λίγο και έτριψε τα μάτια της «Εντουαρντ..τι ώρα είναι..;» είπε με βραχνιασμένη φωνή από τον ύπνο και ανασηκώθηκε «Είναι αργά,έλα να σε πάω μέσα..» την σήκωσα στην αγκαλιά μου και σε δευτερόλεπτα είχε βυθιστεί πάλι στην γλυκό της ύπνο. Την ακούμπησα στο κρεβάτι,ξάπλωσα δίπλα της και μας σκέπασα με το πάπλωμα «Συγνώμη..» κατάφερα να πω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου ελπίζοντας πως άκουγε. Ακούμπησε το χέρι της στον ένα μου ώμο και βόλεψε το κεφάλι της στον άλλον «Σσς..όλα είναι καλά..» μου είπε και άκουσα την αργή της ανάσα δίπλα μου «Όλα..» της απάντησα,και ευχήθηκα από μέσα μου να ήταν αλήθεια....