αποκάλυψη κεφάλαιο 5ο

Maμάς POV

Η Αννέτα έφυγε και σηκώθηκα να μαζέψω τα ποτήρια «ότι θέλει σε κάνει» είπα και σήκωσα το δίσκο στα χέρια μου «τι εννοείς;» με ρώτησε και με ακολούθησε στη κουζίνα «εννοώ ότι πολύ ψύχραιμα το πήρες...μα να πάει στο Λονδίνο ρε Αντρέα;» είπα καθώς έπλενα τα άπλυτα στο νεροχύτη «πόσο λίγο την ξέρεις την κόρη μας μαρια» είπε χαμογελώντας και γύρισα να τον κοιτάξω «τι θες να πεις;» τον ρώτησα και συνέχισα τη δουλειά μου «θέλω να πω ότι δε θα αντέξει ούτε βδομάδα εκεί,θα γυρίσει» «πως είσαι τόσο σίγουρος;» τον ρώτησα και σκούπισα τα χέρια μου με την πετσέτα «απλα ξέρω τι κόρη έχουμε...δεν έχει δει τίποτα,όλα εμείς της τα πληρώνουμε-το σπίτι,τα έξοδα της,εκεί θα αναγκαστεί να δουλέψει εγώ δε μπορώ μια ζωή να δουλεύω και να την συντηρώ,εννοείται πως θα την βοηθήσουμε οικονομικά αλλά με τα νέα δεδομένα το γραφείο κάποια στιγμή θα το κλείσω δε θα δουλεύω για πάντα,η Αννέτα δε θα αντέξει τέτοια πίεση σε μια ξένη χώρα» είπε και τον πλησίασα να τον αγκαλιάσω «ας ελπίσουμε πως θα μείνει Ελλάδα,μου υποσχέθηκα πως θα το κοιτάξει» είπα και κλείστηκα στην αγκαλιά του «αμα μείνει Ελλάδα θα της προτείνουμε να συνεχίσει στη νομική και παράλληλα να βρει μια ιδιωτική σχολή για δημοσιογραφία» τον άκουσα να λέει και άφησε ένα φιλί στο κεφάλι μου «είναι και ο Άρης,μπορεί να της αλλάξει γνώμη» είπα και απομακρύνθηκα να βάλω τα ποτήρια στη θέση τους «το έλπίζω» είπε και έκατσε στην καρέκλα «δε θέλω να φύγει» είπα και γύρισα να τον κοιτάξω «δε θα φύγει..στο υπόσχομαι την ξέρω καλά την πριγγίπησσα» απάντησε και κάτι μέσα μου ηρέμησε....

Αννέτα

Έφτασα στο σπίτι και άρχισα γρήγορα να ετοιμάζομαι. Έβαλα ένα πολύ κοντό και κολλητό μαύρο φόρεμα και οι χοντρές τιράντες έκαναν ένα Χ πίσω στη πλάτη,με τις αγαπημένες μου μαύρες γόβες και ένα μικρό μαύρο τσαντάκι,έκανα ένα απαλό και διακριτικό βάψιμο και άφησα τα μαλλιά μου κάτω ίσια και έπιασα απαλά την φράτσα μου ψηλά.Μόλις τελείωσα πήρα τηλέφωνο τα κορίτσια να δω αν είχαν ετοιμαστεί «έλα Αναστασία έτοιμες;» την ρώτησα καθώς έβαζα παπούτσια «ναι σε λίγο ξεκινάμε,στο γνωστό θα πάμε έτσι;» «ναι ρε που άλλου;» της είπα και έλεγξα το μακιγιάζ μου «κάλα άντε κλείσε να κάνουμε κάτι τελευταία και τα λέμε έκει» «οοοοκ» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.Κοίταξα το ρολόι και είδα πως είχε περάσει η ώρα και πήρα τον Άρη να δω που βρίσκεται «ναι;» «Πες μου ότι δεν το ξέχασες και έρχεσαι να με πάρεις» του είπα με ένα τόνο απελπισίας «για την ακρίβεια είμαι κάτω από το σπίτι σου και ετοιμάζομαι να σου χτυπήσω» έκλεισα το τηλέφωνο χωρίς να πω τίποτα και έτρεξα στο θυροτηλέφωνο,άνοιξα την πόρτα και πήγα μέσα να πάρω το παλτό μου και την τσάντα μου.άκουσα ένα σφύριγμα από πίσω μου όπως ήμουν σκυμμένη στο καναπέ για να πιάσω την τσάντα και πετάχτηκα όρθια «με τρόμαξες» του είπα και κατευθύνθηκα προς αυτόν,του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και έκανα να προχωρήσω προς την πόρτα αλλά ένιωσα το χέρι του Άρη να με τραβάει και κατευθείαν βρέθηκα στα χέρια του κλεισμένη «ευχομαι να μη σκύβεις με αυτό το φόρεμα το βράδυ,προβλέπω πολλά εγκεφαλικά» είπε και με φίλησε στο λαιμό «θα προσπαθησω» είπα χαμογελώντας και τον έσπρωξα απαλά πίσω «Αρη πρέπει να φύγουμε» του είπα και τον κοίταξα στα μάτια «τι βιάζεσαι; Κάτσε λίγο» είπε και άρχισε να με φιλάει στο στόμα.Εννοείται πως ανταπέδωσα στο φιλί..πως άλλωστε μπορούσα να αντισταθώ; Ξαφνικά ένιωσα τα χέρια του Αρη από την μέση μου να ανεβαίνουν στην πλάτη μου-ανατρίχιασα και τότε κατάλαβα ότι έψαχνε το φερμουάρ.Καθώς φιλίωμασταν έπιασα τα χέρια του και τα έφερα μπροστά απομακρύνθηκα με δυσκολία γιατί πραγματικά εκείνη την στιγμή τον ήθελα όσο και αυτός εμένα «Αρη πρέπει να φύγουμε έλα» είπα με κομμένη την ανάσα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα «δεν είναι δίκιο,εμφανίζεσαι μπροστά μου έτσι και μετά μου βάζεις περιοριστικά μέτρα» είπε και χαμογέλασε με το χαμόγελο που λάτρευα «και τι περίμενες να έρθεις εδώ και να με βρεις με φόρμες;άντε προχώρα μπας και φτάσουμε καμία ώρα» με άκουσε και πέρασε και αυτός έξω.Κλείδωσα την πόρτα και πριν προλάβω να βγάλω στα κλειδιά από την κλειδαριά,ο Άρης με γύρισε,με κόλλησε στον τοίχο και άρχισε να με φιλάει.Έκατσα για ένα σύντομο φιλί και μετά τον απομάκρυνα για άλλη μια φορά «πραγματικά την επόμενη φορά θα νευριάσω άσχημα» του είπα και τον χτύπησα απαλά στο μπράτσο,χαμογέλασε και έτεινε το χέρι του για να τυλίξω το δικό μου.Τον έπιασα και πήγαμε στο αμάξι... «Είπες τον Μάριο και τον Γιάννη;» τον ρώτησα καθώς μπαίναμε στο αυτοκίνητο «ναι θα έρθουν και αυτοί,ο Γιάννης θα φέρει και την Ζένια» «πάει πουθενά το σκυλί χωρίς το αφεντικό βρε Άρη;» του είπα πειραχτικά και βολεύτηκα στη θέση μου ο Άρης γέλασε και έβαλε μπρος.Φτάσαμε στο μαγαζί μπήκαμε μέσα,καθίσαμε στο συνηθισμένο τραπέζι μας και πήραμε από ένα ποτό «να που βιαζόσουν,πρώτοι ήρθαμε» είπε ο Άρης καθώς έπινε μια γουλιά από το ποτό του «μα καλά που είναι οι άλλες; Κάτσε να της πάρω τηλέφωνο» κάλεσε την Αναστασία στο κινητό αλλά δεν απαντούσε και ξαφνικά άκουσα μια κραυγή.Γύρισα να κοιτάξω προς στην είσοδο από όπου ερχόταν η φωνή και είδα την Χρύσα που έτρεχε προς τον Άρη και την Αναστασία να την ακολουθεί αργά από πίσω χαμογελώντας.Ο Άρης σηκώθηκε και έτρεξε και αυτός προς το μέρος της.Η Χρύσα εκτός από κολλητή μου ήταν και κολλητή του Άρη.Είχαν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ τους και από ότι μου έχουν πει μεγάλωσαν μαζί και είναι κάτι σαν αδέρφια,όμως αν πω ότι δε ζηλεύω θα είναι μεγάλο ψέμα.Μπορεί η Χρύσα να είναι κολλητή μου και να την αγαπάω πάρα πολύ αλλά πάντα θα την ζήλευα σε ότι θέμα είχε να κάνει με τον Άρη και πάντα ένιωθα ενοχές για αυτό το γεγονός. «που είσαι ρε τρελοκομείο;» άκουσα τον Άρη καθώς έκλεισε στην αγκαλιά την Χρύσα και την σήκωσε ψηλά στον αέρα «φάτσαα μου! Μου έλειψες τόσο πολύ!» του είπε η Χρύσα και του έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο.Η ώρα πέρασε ευχάριστα συζητώντας για την ζωή της Χρύσας στην Κύπρο και για την σχέση της με τον Χρήστο «λοιπόν σας τα είπα όλα! Τα δικά σας τα ξέρουμε....» είπε και έγνεψε προς εμένα και τον Άρη «κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια» σχολίασε με ενθουσιασμό και γύρισε προς την Αναστασία «έσυ;;; είμαι εδώ πάνω από 24ωρο μαζί σου και όλο αποφεύγεις να μιλήσεις..άντε πες μου τα νέα σου!» της είπε και η Αναστασία στραβομουτσούνιασε «τι να σου πω βρε Χρύσα; Δεν έχω και κάτι σπουδαίο σπίτι-σχολή-σχολή-σπίτι...αυτά» είπε καθώς έπαιζε με το καλαμάκι από το ποτό της «κανένας γκόμενος;» είπε η Χρύσα πειραχτικά και την σκούντηξε «μπααα κάτι παίζει με ένα παιδί από την σχολή,θα δούμε» «αα δε μου τα είπες αυτα» της είπα και χαμογέλασα ενθαρρυντικά «δεν θα έτυχε και δεν είναι και κάτι σοβαρό» είπε αδιάφορα.Ο Άρης με την Χρύσα είχαν ξεφύγει λίγο με το ποτό και η Χρύσα ήδη είχε αρχίζει να ζαλίζεται αλλά δεν το έβαζε κάτω.Εγώ από την άλλη συζητούσα χαλαρά με την Αναστασία για διάφορα θέματα. Μετά από λίγη ώρα το μαγαζί είχε γεμίσει απο κόσμο και είχαν έρθει ο Μάριος ο Γιάννης και η Ζένια,η Χρύσα γνώρισε τον Γιάννη και την Ζένια και μέτα συζητούσε με τον Άρη και τον Γιάννη ενώ εγώ μιλούσα με την Αναστασία  τον Μάριο και τη Ζένια. «Αντε πάμε να χορέψουμε είπε η Χρύσα καθώς τράβηξε το χέρι μου και το χέρι της Αναστασίας «δεν θα σε με τα καλά σου» της είπε η Αναστασία με ένα βλέμμα απελπισίας και εγώ γέλασα «Χρύσα είμαι πολύ κουρασμένη» της είπα και της χαμογέλασα «ξενέρωτεεες!» φώναξε και τράβηξε τον Άρη να πάνε να χορέψουν.Μόλις είδα να απομακρύνονται και να μπερδεύονται στο κόσμο που χόρευε έσκυψα στο αυτί της Αναστασίας και της είπα αυτό που έψαχνα τόση ώρα ευκαιρία για να το βγάλω από μέσα μου «το είπα στους δικούς μου» της είπα και έσκυψα να πιάσω το ποτήρι μου «και; Τι έγινε;» ρώτησε και με κοίταξε στα μάτια «στεναχωρέθηκαν είναι η αληθεία» είπα δειλά και ήπια μια γουλιά από το ποτό μου «αφού δεν έπαθε τίποτα ο κυρα-Αντρέας να τον τρέχετε στα νοσοκομεία πάλι καλά» σχολίασε η Αναστασία και ήπιε και αυτή το ποτό της «άκομη όμως δεν το έχω πει στον Άρη..» της είπα και κατέβασα το κεφάλι «τι δεν του είπες;» ρώτησε με απορία ο Γιάννης και τότε κατάλαβα ότι ακουγόμουν πολύ «να Γιάννη...έστειλα μια αίτηση για μια σχολή δημοσιογραφίας στο Λονδίνο και με δέχτηκαν» του είπα και είδα την έκληπξη στα μάτια μου «και σκέφτεσαι να πας;» με ρώτησε αλλά κατάβαλα πως ήξερε την απάντηση «ναι το σκέφτομαι» «πωπω! Εγώ δε θα άντεχα μακριά από τον Γιάννη...και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα» σχολίασε η Ζένια που είχε μπει τώρα πια στην συζήτηση «κοιτάξτε παιδιά,είναι μεγάλη ευκαιρία και το θέλω πολύ...αλλά είναι μακριά και δε ξέρω πως να το πω στον Άρη..μου είναι δύσκολο-» σταμάτησα απότομα την πρόταση μου γιατί είδα τον Μάριο που μου έκανε νόημα.Γύρισα απορημένη να δω τι μου έδειχνε και είδα πίσω μου τον Άρη..κόλλησα στον θέση μου να κοιτάζω τον Άρη μέσα στα μάτια και μετά από λίγα δεύτερα ο Άρης άρπαξε το μπουφάν του και βγήκε έξω.Πήρα την τσάντα μου και το παλτό μου και τον ακολούθησα «συγνώμη παιδια» φώναξα και πέρασα με δυσκολία μέσα από το κόσμο που χόρευε.Βρέθηκα έξω και είδα τον Άρη με ακουμπισμένα τα χέρια στο αυτοκίνητο και το κεφάλι σκυμμένο.Τον πλησίασα δειλά και πήγα να αγγίξω το μπράτσο του,όμως με μια απότομη κίνηση με έδιωξε.Έκατσα δίπλα του για λίγα λεπτά ακόμη περιμένοντας να ηρεμήσει και ξαφνικά ο Άρης σηκώθηκε και πήγε να μπει στο αυτοκίνητο «που πας ρε Άρη,κάτσε να μιλήσουμε» του φώναξα κάπως δυνατά και περίμενα απάντηση «μπες μέσα» είπε με νεύρα καθώς άνοιξε την πόρτα του και μπήκε στο αυτοκίνητο.Τον υπάκουσα και μπήκα μέσα «που πάμε;» τον ρώτησα όσο πιο μαλακά μπορούσα αλλά δεν πήρα απάντηση.Σκέφτηκα να τον αφήσω να ηρεμήσει και θα του μιλούσα όταν φτάναμε εκεί που ήθελε να πάμε.όσο περνούσε η ώρα ο Άρης ανέβαζε ταχύτητα και είχα αρχίσει πραγματικά να φοβάμαι «Άρη έχεις πιει..σε παρακαλώ κόψε ταχύτητα» αλλά και πάλι δεν με άκουσε είχε γουρλώσει τα μάτια του μπροστά στο δρόμο και ήταν σαν να μη μπορούσε να μιλήσει «σε παρακαλώ..» είπα για άλλη μια φορά και τότε με άκουσε και έκοψε ταχύτητα.Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε σε έναν ερημικό δρόμο και ο Άρης σταμάτησε απότομα,βγήκε έξω και κοπάνησε δυνατά την πόρτα.Βγήκα και  εγώ και  όσο πιο αθόρυβα μπορούσα έκλεισα την πόρτα. Είχε την πλάτη του γυρισμένη και ήταν ακουμπισμένος στο αυτοκίνητο.Τον πλησίασα και τότε αντίκρισα το πρόσωπο του. Τα μάτια του κατακόκκινα και ανεξέλεγκτα δάκρυα έτρεχαν μέχρι κάτω στο πιγούνι του.Τα σκούπισα με το χέρι μου και τότε ακούμπησα το κεφάλι μου στο ώμο του. «γιατί δεν μου το είπες;» τον άκουσα να λέει μέσα στην ησυχία και χάρηκα που επιτέλους μίλησε «Άρη σε παρακαλώ..κατάλαβε με» μπόρεσα να πω και συγκράτησα τα δάκρυα στα μάτια μου «να καταλάβω τι; Ότι φεύγεις ή ότι το μαθαίνω με αυτό τον τρόπο; Τι είμαι έγω; Κανένας ξένος για να το μαθαίνει τελευταίος εε;;»  άρχισε να φωνάζει και με γύρισε μπροστά του σφίγγοντας τα χέρια του γύρο από τα μπράτσα μου «Αρη με πονάς..σε παρακαλώ άκουσε με» πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω.Αυτός δεν ήταν ο Άρης,δεν ήταν ο Άρης μου.Ο θυμός σε συνδυασμό με το πότο τον είχε κάνει άλλον άνθρωπο.Πότε ο δικός μου άνθρωπος δεν θα φερόταν έτσι..πότε... «τι να μου εξηγήσεις ρε Αννέτα; Τι; Πες μου έχεις κάποιο παράπονο από έμενα; Έγω φταίω που φεύγεις;» είπε και άλλος ένας χείμαρρος από δάκρυα κάλυψε το πρόσωπο του «καταλαβαίνεις τι λες; Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί πιστεύεις ότι είσαι ο λόγος που θέλω να φύγω; Ίσα ίσα είσαι ο μόνος λόγος που δεν θέλω να φύγω...δεν το κάνω για να το βάλω στα πόδια άρη..το κάνω για να κυνηγήσω το όνειρου μου..» «και τα δικά μας όνειρα; Δεν έχουν καμία αξία για εσένα; Τα πέτας έτσι απλά; Όλα αυτά που σχεδιάζουμε μαζί δεν είναι όνειρα που θες να πραγματοποιήσεις;» πως μπορούσε να τα λέει όλα αυτά; Ήταν όλη μου η ζωή και έπρεπε να το είχε καταλάβει αυτό..γιατί με απογοητεύει τόσο πολύ με αυτή την συμπεριφορά.Ξέσπασα σε κλάματα μη μπορώντας να κρατηθώ άλλο και τα λόγια βγήκαν βίαια μέσα από το στόμα μου «γίατι γίνεσαι τόσο κάφρος μπορείς να μου πεις;τι είναι αυτά που λες;..σε παρακαλώ κατάλαβε με..σε αγαπάω» κατάφερα να πω μέσα από τους λυγμούς μου και σκέπασα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.Τότε ένιωσα τα χέρια του σφιχτά γύρο μου και μέσα στην θολούρα μου και χωρίς να ελέγχω τα χέρια μου άρχισα να τον χτυπάω με δύναμη.Δεν αντέδρασε για λίγα δευτερόλεπτα,μετά έπιασε τα χέρια μου με δύναμη τα κατέβασε και με έκλεισε στην αγκαλιά του.Σφίχτηκα όσο πιο πολύ  μπορούσα πάνω του και ξέσπασα για άλλη μια φορά σε κλάματα και λυγμούς.Μείναμε για αρκετή ώρα έτσι και μετά από λίγα λεπτά με απομάκρυνε.Έπιασε το πρόσωπο μου στα δύο του χέρι και άρχισε να με φιλάει με πάθος.Παραδόθηκε στο φιλί του και τότε άρχισε να γίνεται κάπως βίαιος.Με σήκωσε και με έβαλε να κάτσω πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και αυτόματα σηκώθηκε το φόρεμα μου πάνω αποκαλύπτοντας τους μηρούς μου.Έσφιγγε τα χέρια του γύρο τους καθώς ήταν ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια μου και με φιλούσε με δύναμη.Τον έπιασα από τα μαλλιά και το κεφάλι του κατέβηκε στο λαιμό μου και ξανα πάνω στα χείλια μου. «’Αρη σταμάτα» κατάφερα να πω καθώς το χέρι του βρέθηκε βίαια ανάμεσα στα πόδια μου προσπαθώντας να βρεθεί στην ευαίσθητη περιοχή μου.Προσπάθησα να κλείσω τα πόδια άλλα τα χέρια του δε με άφησαν «Άρη σε παρακαλώ, δε θέλω τωρα» είπα και άρχισαν πάλι δάκρυα να φεύγουν από τα μάτια μου αλλά πάλι τα λόγια μου πήγαν χαμένα.Χωρίς να το καταλάβω είχε μπει μέσα μου με βίαιες και απότομες κινήσεις που με πονούσαν και για άλλη μια φορά ξέσπασα σε κλάματα πόνου «σε παρακαλώ Άρη..με πονάς,σταμάτα» κατάφερα να πω μέσα στους λυγμούς μου και τότε άρχισε με ακόμη πιο γρήγορες κινήσεις να βυθίζεται μέσα μου.Συνέχισα να κλαίω αθόρυβα και περίμενα να τελειώσει έχοντας χώσει βαθιά τα νύχια μου στο δέρμα του λαιμού του.Φοβήθηκα να αντιδράσω πάλι γιατί ήξερα ότι ήταν πιωμένος και δε μπορούσα να φανταστώ τι θα προκαλούσα με την αντίδραση μου.Ένιωθα τόσο κενή,τόσο άδεια..τα χέρια του άγγιζαν το κορμί μου και το μόνο που ένιωθα ήταν αηδία...ο άνθρωπος που μου έδινε ζωή και θέληση ξαφνικά είχε γίνει ένα τέρας που δε μπορούσα να ελέγξω.Μετά από λίγα λεπτά τον ένιωσα που τελείωσε και ηρέμησα γιατί κατάλαβα πως μαζί τελείωσε και το μαρτύριο μου..γιατί έτσι το έβλεπα εκείνη τη στιγμή σαν μαρτύριο.Βγήκε από μέσα μου και απομακρύνθηκε από κοντά μου,με κόπο κατάφερα να σηκωθώ και ταίριαξα το φόρεμα μου.Ξέσπασα σε λυγμούς για άλλη μια φορά και γύρισε και με κοίταξε.Με έκλεισε στην αγκαλιά του και τον άκουσα να μιλάει σιγανά «συγνώμη..» και τα χέρια του με έκλεισαν πιο δυνατά «πήγαινε με σπίτι» κατάφερα να πω μέσα από τα αναφιλητά μου «Αννέτα μου συγνώμη..σε παρακαλώ-» «πηγαινε με σπίτι μου τώρα!» ούρλιαξα και χώθηκα μέσα στο αυτοκίνητο γρήγορα.Μπήκε και αυτός μέσα και έβαλε μπρος.Σε όλη τη διαδρομή δεν είπαμε τίποτα.Έγω έκλαιγα χαμηλόφωνα και είχα κουλουργιάστει σαν μπάλα στη θέση του συνοδηγού.Μόλις φτάσαμε άνοιξα την πόρτα και πήγα να βγω και τότε έπιασε δυνατά το χέρι μου. «συγνώμη..σε παρακαλώ μίλησε μου» είπε καθώς άρχισε να κλαίει «άσε με να φύγω» κατάφερα να πω, βγήκα έξω γρήγορα και χωρίς να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου έτρεξα γρήγορα προς την είσοδο της πολυκατοικίας...