Κεφάλαιο όγδοο: 3ς μήνες μετά

Αναστασίας POV

Μετά από τρεις μήνες καθήλωσης στο κρεβάτι του νοσοκομείου,κούρασης και εξονυχιστικών εξετάσεων είμαι και πάλι σπίτι μου...Δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτό που νιώθω,πως να βγάλω την οργή που που έχει ριζώσει μέσα μου.Είμαι καταρχάς απογοητευμένη από τον εαυτό μου...Όταν άκουσα από τι πάσχω γιατί είχα τέτοια αντίδραση;Πως μπόρεσα να πω «γιατί σε εμένα;» αποκλείεται να είμαι τόσο εγωίστρια,γιατί έβγαλα τόση κακία από μέσα μου; «ερυθηματωδης λύκος...» ακόμη ακούω την φωνή του γιατρού μέσα στο μυαλό μου και με πονάει,με πονάει πολύ...πρέπει όμως να μάθω να ζω με αυτό,να το αγαπήσω,είναι κομμάτι του εαυτού μου..πλέον είναι το εγώ μου...το ήξερα από καιρό ότι κάτι δεν πάει καλά..το έβλεπα μέρα με την μέρα,το σώμα μου,μου έδινε τα μηνύματα αλλά όπως πάντα το πείσμα μου με έκανε να τα αγνοήσω..Το πρωί άρχισαν τα μαλλιά μου να πέφτουν....Έπιασα τις τούφες και τις έκρυξα από τα κορίτσια,δεν θέλω να με λυπούνται...Έτρεξα στο μπάνιο και τις πέταξα...δεν μπορώ να πω πως δεν ξέσπασα,τότε είναι που θα κοροϊδεύω τους πάντες και πάνω από όλα τον εαυτό μου.Φοβήθηκα,έκλαψα πολύ,πόνεσα βλέποντας τον εαυτό μου σε τέτοια κατάντια..κάποια στιγμή όμως πρέπει να το πάρω απόφαση και να συνεχίσω,πρέπει να το αντιμετωπίσω! Δεν πρέπει να το αφήσω έτσι..ότι έχω ονειρευτεί,ότι θέλω να κάνω,θα το κάνω..πότε δεν το έβαλα κάτω και ούτε πρόκειται...θα κυνηγήσω ότι έχω ανάγκη να ζήσω και θα διεκδικήσω όσα μου χρωστάει η ζωή και ας τα πληρώσω εις διπλούν...πάντως θα ζήσω,θα γευτώ κάθε στιγμή που θα περνάει όποιο κι αν είναι το τίμημα..το χρωστάω στον εαυτό μου,άλλα πάνω από όλα το χρωστάω σε όλους εκείνους που μου στάθηκαν και με στήριξαν.Το ξέρω πως αν είμαι εγώ καλά είναι και αυτοί μέσα από εμένα..Όλος μου ο κόσμος μου εσείς κορίτσια,όλη μου η ζωή εσείς..οι ανάσες σας ελπίδα μου,και η στήριξη σας το κίνητρο για αισιοδοξία...

Αννέτας POV

«Και η ζωή συνεχίζεται...» μουρμούρισε ο Άρης στο αυτί μου ενώ καθόμασταν στην παραλία αγκαλιασμένοι...Είχαν περάσει ώρες από την στιγμή που αφήσαμε την Αναστασία στο σπίτι της και ήρθαμε να κάτσουμε στην παραλία...τελικά όταν μοιράζεσαι την σιωπή είναι τόσο ωραία...ήμαστε ώρες εδώ κι όμως,η αγκαλιά του και τα χάδια του είναι αρκετά...δεν θέλω τίποτα άλλο,μόνο αυτό,μόνο αυτόν δίπλα μου,το χέρι του πάνω στο δικό μου... «Θα τα καταφέρει;» κατάφερα να πω και μπέρδεψα τα δάχτυλα του χεριού μου με τα δικά του, «Πάντα αυτό δεν κάνει; Καλύτερα που τώρα ξέρει τι έχει...μπορεί να το αντιμετωπίσει..έχει πείσμα το φρικιό...» και με αγκάλιασε πιο δυνατά,με ένα τρόπο που μου είχε λείψει.Αυτό το καιρό με το θέμα της Αναστασίας είχαμε απομακρυνθεί πάρα πολύ..Από την μια αυτό ήταν κάτι που μου έκανε χώρο να σκεφτώ για να πάρω τις αποφάσεις μου,όμως από την άλλη μου έλειπε,μου έλειπε πολύ..η αγκαλιά του,το τρυφερό του χάδι,η ζεστή αναπνοή του κάτω από το αυτί μου...Γιατί να τον έχω τόση ανάγκη; Γιατί είναι τόσο σημαντικός για εμένα; Ένα του χαμόγελο και νιώθω ελεύθερη και ταυτόχρονα ολοκληρωμένη..Στιγμές που έζησα μαζί του και με κάνουν να απορώ αν υπάρχουν πιο δυνατές,πιο ζωντανές..Τόσο γεμάτα συναισθήματα που σε πνίγουν και δε μπορείς να πάρεις ανάσα κι όμως είναι τόσο ωραία,τόσο ζωντανές αισθήσεις που απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,εύχεσαι να σταματήσεις εκεί την ζωή σου και να μην υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο,ούτε για πόνο,ούτε για στεναχώρια..να μείνεις μακριά από αυτά που σε πονάνε και σε θυμώνουν και να ζήσεις μόνο αυτές τις μικρές στιγμές,αυτές που στα μάτια κάποιων φαντάζουν πετραδάκι κι όμως για εσένα να είναι ένα βουνό..το δικό σου προσωπικό βουνό,ο δικός σου παράδεισος που χάνεσαι μέσα του,που νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα μέσω αυτού,να είσαι ο βασιλιάς του κόσμου..να απλώσεις τα χέρια και με μια απλή κίνηση να νιώθεις πως μπορείς πραγματικά να πιάσεις τα αστέρια του μαύρου ουρανού έστω και για λίγο...άλλωστε, αυτό δεν ζητάμε όλοι; Κάτι που  είναι απίθανο να το καταφέρουμε ή έστω να το προσπαθήσουμε..γιατί πρέπει να τα αφήσω όλα αυτά; Γιατί;

«Πάμε;Νύχτωσε και άρχισε να κάνει ψύχρα..» η φωνή του και το γλυκό φιλί του στα μαλλιά μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου... «Εδώ θέλω να με χαιρετήσεις...» του είπα και κούρνιασα στην αγκαλιά του.. « Εδώ, μ’ακούς; Όπως τώρα...Αυτό θέλω να είναι το αντίο μας..αυτό να είναι το τέλος μας» δεν ξέρω πως κατάφερα να τα πω αυτά,πότε με τον Άρη δεν ήμασταν από τα ζευγάρια που έλεγαν τα μεγάλα λόγια και τις τρελές υποσχέσεις..τώρα όμως που πλησιάζει η στιγμή του χωρισμού έχω ανάγκη να τα πω...θέλω να ξέρει πόσο τον αγάπησα,να ξέρει τι σημασία έχουν όλα όσα έχει κάνει για εμένα,και το κυριότερο θέλω να ξέρει ότι είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε τι θα πει έρωτας,που μου έμαθε να αισθάνομαι και να αγαπάω... «Δεν υπάρχει τέλος...» τον άκουσα να λέει με σπασμένη φωνή,δεν γύρισα να τον κοιτάξω..η εικόνα του Άρη να κλαίει είναι κάτι που δεν έχω τη δύναμη και το κουράγιο να το ξαναδώ ξέροντας πως εγώ είμαι η αιτία... «Άρη θα φύγω..υπάρχει τέλος..απλά σε παρακαλώ,δεν θέλω να είναι άσχημο..θέλω να είναι ήρεμο..μπορείς να το κάνεις αυτό;» τον ρώτησα και γύρισα αναγκαστηκά να τον κοιτάξω.Με έβγαλε από την αγκαλιά του και με γύρισε ώστε να τον κοιτάξω.έκατσα οκλαδόν και ένιωσα λίγη άμμο να μπαίνει στα παπούτσια μου «Δεν με νοιάζει που θα φύγεις,ούτε που θα πας,εγώ ένα ξέρω...όπου και να είσαι,όπου και να πας,θα βρίσκεσαι εδώ,γιατί εδώ είναι η θέση σου..» είπε και έπιασε το σημείο που είναι η καρδιά του,με μάτια κόκκινα..Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι,τόσο αδύναμο,τόσο διαλυμένο δεν ταίριαζε καθόλου αυτή η εικόνα στον Άρη,και δεν του άξιζε κάτι τέτοιο... «Θα με συγχωρέσεις ποτέ;» τον ρώτησα και χάιδεψα το πρόσωπο του προσπαθώντας να διώξω κάποια δάκρυα που είχαν μείνει ακόμη εκεί.. «Τι είναι αυτά που λες;» «Απλώς θέλω να ξέρω...δε ζητάω να με περιμένεις...μόνο να με συγχωρέσεις..όποτε και αν θέλεις..» κατάφερα να πω και έσκυψα το κεφάλι μου ... «Δεν μπορώ να το κάνω όλο αυτό Αννέτα,πραγματικά γιατί κουράζεις τόσο πολύ το μυαλό σου; Πήρες μια απόφαση να φύγεις,έδω είμαι και θα σε στηρίξω όσο μπορώ..δε σου φτάνει αυτό; Γιατί με περνάς από αυτές τις δοκιμασίες,τι άλλο θέλεις;» τον άκουσα ενώ η φωνή του είχε υψωθεί αρκετά,και μάλλον αυτό ήταν σημάδι για να σταματήσω,έχει δίκιο..είμαι υπερβολική και τον κουράζω..υπάρχουν και άλλες στιγμές που μπορώ να του μιλήσω γιατί πρέπει πάντα να τα χαλάω όλα;; γιατί;;;.... «Έχεις δίκιο,το σταματάω..» του ψιθύρισα καθώς πλησίασα το κεφάλι μου στο δικό του χαμογελώντας του.. «Ξέρεις..έχει βραδιάσει..και δεν περνάει και κανένας από εδώ» είπα και τον έσπρωξα σιγά-σιγά από τους ώμος να ξαπλώσει στην άμμο... «Ναι το παρατήρησα..» ψιθύρισε και έπιασε το μάγουλο μου καθώς εγώ ανέβηκα πάνω του.. «Έχω μια ιδέα ξέρεις..» είπα παιχνιδιάρικα και άφησα ένα φιλί στον λαιμό του,ενώ ξεκούμπωνα το πρώτο κουμπί από το πουκάμισο του...Σήμερα θα είχα το πάνω χέρι εγώ..τον είχα αφήσει αρκετό καιρό να με περιμένει και του άξιζε ένα ¨δώρο¨ από εμένα..Πολλές φορές είχαμε μικρές περιπέτειες σε δημόσιους χώρους αλλά ποτέ δεν φτάναμε στο απροχώρητο,πάντα μέναμε στα προκαταρκτικά και άμα βλέπαμε ότι η ατμόσφαιρα ήταν εκτός ελέγχου φεύγαμε στο σπίτι.Πολλές φορές μου είχε κάνει παράπονα για αυτό και πάντα με αποκαλούσε δειλή.Σήμερα όμως θα έκανα την υπερβολή και θα ξεπερνούσα τα ταμπού μου..σήμερα θα γίνω δικιά του όπως θέλει και με κάθε τρόπο..συνέχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο του και κάθε τόσο χάριζα φιλιά στο στέρνο του που αποκαλύπτονταν σιγά σιγά... «Αννέτα τι κάνεις;;; είσαι σίγουρη;;;» είπε σαν να πνιγόταν και γέλασα «ναι μωρό μου...γιατί δε θέλεις;;» είπα ανάμεσα στα φιλιά που χάριζα πάνω του «όχι απλώς έχουμε πάρα πολύ καιρό να....και δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να ξανά ξεκινήσουμε εδώ...δε πάμε σπίτι μου καλύτερα;» είπε με δυσκολία καθώς ένιωσα πως είχε φουντώσει ανάμεσα στα πόδια του «Μπορείς να χαλαρώσεις λίγο..;» του είπα καθώς ανέβηκα πάλι στο λαιμό του...Μπορώ να πω πως διασκέδαζα με την αντίδρασή του.Του είχε έρθει απότομα η ξαφνική μου επιθυμία μετά από τόσους μήνες και η ιδέα μόνο,πως τον είχα τρελάνει ενώ δεν είχα αρχίσει καν με άναβε ακόμη ακόμη πιο πολύ...καθώς άφηνα απαλά φιλία στο λαιμό του συνέχισα κατά πάνω και ένιωσα το μικρό μούσι του να μου γρατσουνάει το δέρμα μου,μια αίσθηση που δε μπορώ να πω ότι την λάτρευα αλλά πραγματικά μου έχει λείψει,όπως όλα τα άλλα άλλωστε...πιπίλισα αργά και βασανιστικά το αυτί του και μετά κατευθύνθηκα στα χείλη του.Ζεστά και μαλακά με υποδέχτηκαν και τότε οι γλώσσες μας ξεκίνησαν σε ένα γρήγορο και ακανόνιστο χορό...Η θερμοκρασία είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα και η αδρεναλίνη μου είχε ανέβει στο έπακρο..το ότι ήμασταν έξω και το ότι μπορεί ανα πάσα στιγμή να μας δει κάποιος με είχε τρελάνει,απορώ τι φοβόμουν τόσο καιρό και δεν το δοκίμαζα...Με μια κίνηση τράβηξα την μπλούζα μου και επιτέλους την ξεφορτώθηκα..Έσκυψα μπροστά και έβαλα όλο το βάρος του σώματος μου στα χέρια μου.Κατευθείαν ένιωσα τα χείλη του να κλειδώνουν την αριστερή μου ρόγα και τότε ένιωσα να σκληραίνει από ηδονή...Πιπίλιζε και έγλυφε τις ρόγες μου με τόσο πάθος που μικρές κραυγές έφευγαν από το στόμα μου..Όμως είχα πει πως αυτός που θα έφευγε πιο ευχαριστημένος θα ήταν ο Άρης...ενώ τον είχα από κάτω μου σηκώθηκα και στηρίχθηκα στα χέρια μου και στα γόνατα μου.Άρχισα να μπουσουλάω ανάποδα και έφτασα εκεί που ήθελα.Ξεκούμπωσα το παντελόνι του γρήγορα και επιτέλους βγήκε έξω ο ερεθισμός του. Τον έπιασα και με απαλές κινήσεις προσπάθησα να του χαρίσω απόλαυση. Μόλις άκουσα να ξεφυσάει και να βγάζει αναστεναγμούς,και ένιωσα τον ερεθισμό του τόσο μεγάλο όσο ποτέ,έσκυψα και δειλά δειλά ακούμπησα την γλώσσα μου.Ήταν πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο και πραγματικά δεν είχα ιδέα πως ήταν ο σωστός τρόπος...Άρχισα αργά να γλύφω πάνω κάτω το αρκετά ερεθισμένο φύλλο του και επιτέλους άκουσα δυνατές κραυγές να βγαίνουν από το στόμα του..Ένιωσα τόσο υπέροχα βλέποντας τον να λιώνει από ευχαρίστηση οπότε αποφάσισα να τον βασανίσω λίγο.. «Μωρό μου..δε ξέρω πως...για αυτό καλό είναι να μου λες πως νιώθεις και αν σου αρέσει για να ξέρω αν το κάνω καλά» και του χαμογέλασα λίγο πονηρά..ή μάλλον βρόμικα.. «Αννέτα,θες να με πεθάνεις;;;» τον άκουσα να λέει καθώς ξεφύσιξε δυνατά... «Απλά σε περιποιούμαι..τόσο κακό είναι;;»κατάφερα να πω και έπεσα πάλι με τα μούτρα να συνεχίσω...Με λίγο δισταγμό τον έβαλα στο στόμα μου και άρχισα να ανεβοκατεβαίνω στην αρχή αργά και μετά πιο γρήγορα... «Αννέτα...σε παρακαλώ δεν αντέχω» τον άκουσα να παραμιλάει και τότε ήταν που ένιωσα γυναίκα...Τώρα είδα τι επίδραση μπορώ να έχω επάνω του και ένιωσα η αυτοπεποιήθεση να κυλάει στις φλέβες μου..Μετά από λίγα λεπτά σταμάτησα και γύρισα πάλι σε αυτόν.Mε απαλά φιλιά ανέβηκα σιγά σιγά στην κορυφή του λαιμού του και έπειτα στο αυτί του «είμαι υγρή..» του ψιθύρισα,χαμογέλασα πονηρά και πέρασα την γλώσσα μου πάνω στα χείλια του. Πριν προλάβω να το καταλάβω ήμουν κάτω από το σώμα του...Τόση ολοκλήρωση,τόση αγάπη...δεν μπορούσα να αντιδράσω,να πω κάτι.Αυτό ήταν το σημάδι πως ότι είχε γίνει εκείνο το βράδυ το είχαμε αφήσει πίσω μας,μια κακιά στιγμή που πέρασε χωρίς να μας επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό...Ένα είναι σίγουρο θα ζήσω κάθε στιγμή που προλαβαίνω δίπλα του,κάθε λεπτό πριν φύγω..όπως αυτήν εδώ που νιώθω τον έρωτα  μέσα στα βάθη της καρδιάς μου να βράζει...